Heimilisritið - 01.06.1945, Qupperneq 22

Birtuna inn í musterið lagði
frá austur-inngangi þess. Loftið
í Grikklandi er tært — og á
þeim árstíma, þegar hátíðahöld
gyðjunnar Aþenu voru haldin,
skein sólin við upprás beint inn
í musterið, þar sem líkneski gyðj
unnar stóð, iog sveipaðist það
þá töfraljóma.
Phidas vann að listaverkinu
í níu ár (447—438). — Síðar fór
hann til Olympia, þar sem hann
Lánsfraust
og sfaðgreídsla
Við götu í kauptúni nokkru hér
á landi standa búðir kaupfélagsins
í héraðinu og stærsta kaupmanns-
ins, hvor andspænis annarri við
sömu götuna.
Bóndi þar í nágrenninu, sem
skipt hafði við kaupfélagið og fengið
skrifað meira en góðu hófi gegndi,
fór eitt sinn, þegar hann hafði góð
auraráð og verzlaði talsvert við
kaupmanninn hinum megin við göt-
una gegn staðgreiðslu.
Kaupfélagsstjórinn tók eftix
þessu og hafð^ orð á því við bónd-
ann. Kvað hann það hart, eftir allt
það lánstraust, sem kaupfélagið
hefði sýnt honum, fátækum bónd-
anum, að þá skyldi hann voga sér
að kaupa auðfengnar vörur hjá
keppinaut kaupfélagsins — og það
gegn staðgreiðslu.
Bóndinn rak upp stór augu og
sagði: „Nú, ég vissi ekki að kaup-
félagið seldi líka kontant“.
gerið hið stórkostlega líkneski
af Zeifi, úr gulli og fílabeini. —
Myndastytta Phidasar af Zeifi
er eyðilögð fyrir löngu. En lýs-
ing Pausaníasar af listaverki
þessu er enn til. Var þetta líkn-
eski talið eitt af sjö furðuverk-
um heimsins í gamla daga. Og
af sumum listfræðingum er það
talið fullkomnasta listaverk í
þessari grein, sem nokkrum
manni hefur tekizt að skapa.
Gódur mafur
Englendingur nokkur ferðaðist til
Kína ekki alls fyrir löngu, og sett-
ist þar inn á fyrsta flokks hótel, sem
ekki er í frásögur færandi. Þjónn
kemur til hans og spyr, hvað megi
bjóða honum. Þar sem Englending-
urinn var svangur, benti hann upp
í sig, til að gefa í skyn að hann vildi
mat. Þjónninn kinkaði kolli og kom
að vörmu spori aftur með rjúkandi
kjötrétt.
Englendingurinn tekur til matar
síns og þykir steikin sérstaklega góð,
enda eru Kínverjar frægir fyrir það,
hvað þeir eru góðir matreiðslumenn.
Hann kallar því aftur í þjóninn,
bendir á disk sin, jarmar eins og
lamb og lítur spumaraugum á þjón-
inn:
„Me, me?“
Þjónninn skilur óðara að hann er
að spyrja, hvort þetta sé lamba-
steik, bendir á diskinn, brínir rödd-
ina og geltir:
„Voff, voff!“
20
HEIMILISRITIÐ