Heimilisritið - 01.06.1945, Page 55

Martin lagði þegar af stað og
vonaði að nú hefði hamingjan
loks snúist honum í hag. Hann
fór með járnbrautarlest til Mid-
church, en þaðan með straetis-
vagni til Hilton Tower, og var
þá kominn tvær mílur út fyrir
sjálfa borgina.
Á leiðinni varð honum hugs-
að til Önnu. Hann hafði verið
kominn á fremsta hlunn með
að segja henni fréttirnar, áður
en hann lagði af stað um morg-
uninn, en hætt við það. Nú' von-
aðist hann til að fá vinnuna og
mega hafa Önnu hjá sér.
Hann gekk í gegnum garðs-
hliðið eftir löngum rykugum
gangstíg í steikjandi sólskini.
Húsið blasti við honum. Það
var stórt með ótal gluggum. —
Honum fannst það eitthvað svo
kynlegt, þögult, líflaust. Hann
veitti því athygli að tjöld voru
dregin fyrir glugga.
Hann hringdi dyrabjöllunni.
Góða stund var steinhljóð, en
svo opnaði þjónn hinar þungu,
marrandi eikardyr.
„William Clayton bað mig um
að tala við síg“, sagði Martin
hressilega.
En þjónninn stóð kyrr í gætt-
inni, þungur á brún.
„Því miður — ég er hræddur
um að þér getið ekki fengið að
tala við Clayton. — Ég . . .“
Martin dró upp bréfið, en
maðurinn bandaði frá sér hend-
inni.
„Alveg sama. Ég er hrædd-
ur um að Clayton veiti yður
ekki viðtal — hann dó í morg-
un“.
Martin varð agndofa. Dáinn!
Allar vonir hans um atvinnu
hrundu til grunna.
„Er enginn annar, sem ég get
talað við?“ spurði hann.
Maðurinn hristi höfuðið.
„Nei“, svaraði hann. „Clay-
ton var piparsveinn. Ég veit
ekki til að hann eigi nokkra
ættingja, nema frænku 1 Cana-
da. Ég og annar þjónn erum
þeir einu, sem eru 1 húsinu“.
Martin gekk á burtu, niður-
beygður. Hann var alveg bjarg-
arlaus. Honum fannst sem fram-
tíðin væri gersamlega vonlaus.
Hann hafði eytt því nær sínum
síðasta eyri í fargjaldið.
Þegar hann gekk um garðhlið-
ið út á götuna, kallaði gamall
maður til hans, sem hallaði sér
upp að girðingunni.
„Varst þú maðurinn, sem Cla-
yton ætlaði að ráða til sín?“
„Já, sá er maðurinn“, svaraðí
Martin.
„Það hefur verið hastarlegt
að komast að raun um að hann
væri látinn“.
Martin kinnkaði kolli og von-
aði að strætisvagninn færi að
koma, þótt jhann væri í vafa
53