Heimilisritið - 01.04.1946, Síða 6

mánaðar skeið orðið alvarlega
varir við nærveru þeirra í gennd
við París, leggjandi Frakkland
í rústir, brytjandi niður fólkið,
rænandi og færandi hungur yfir
lýðinn. Og einhvers konar hjá-
trúarkenndur ótti blandaðist nú
hatrinu til hinna óþekktu sigur-
vegara.
„Ef við rækjumst nú á ein-
hvem þeirra?“ stamaði Moriss-
ot.
„Við myndum gefa þeim
nokkra fiska til að steikja“
svaraði Monsieur Sauvage með
hinu óraskanlega jafnvægisanns
Parísarbúa.
Samt sem áður hikuðu þeir
við að leggja út á flatneskjuna,
skelfdir af þögninni, sem ríkti
yfir öllu.
Að lokum sagði Monsieur
Sauvage einbeittnislega: „Kom
þú, við skulum halda áfram, en
varlega!" Með galopin augu og
eyru héldu þeir af stað niður
eftir gegn um einn víngarðinn,
beygðu sig áfram þangað til
þeir voru nærri tvöfaldir, skriðu
áfam í skjóli vínviðarins.
Þeir urðu að fara yfir autt
svæði til þess að komast niður
að bakka árinnar. Þeir hlupu yf-
ir svæðið, og undir eins og þeir
náðu yatninu grúfðu þeir sig
niður í þurrt sefið.
Morissot lá með eyrað við
jörðina og hlustaði eftir fóta-
4
taki. Hann heyrði ekki neitt,
þeir virtust vera einir, aleinir.
Þer urðu öruggir á ný og tóku
til við veiðina.
Fyrir framan þá var eyðieyj-
an Marante og skýldi þeim, svo
að þeir sáust ekki af bakkanum
hinum megin. Litla veitingahús-
ið var lokað, það leit út eins og
það hefði verið mannlaust í
mörg ár.
Monsieur Sauvage veiddi
fyrsta fiskinn. Morissot dró
annan. Það leið varla mínúta,
svo að annarhvor þeirra drægi
ekki upp annað færið með lít-
inn, skínandi fisk dinglandi á
önglinum. Fiskurinn beit vel á.
Þeir létu veiðina detta niður í
þéttmöskvaðan poka, sem lá við
fætur þeirra. Þeir voru frá sér
numdir af gleði yfir að njóta
enn einusinni þeirrar sælu, sem
þeir höfðu verið sviptir í lang-
an tíma.
Sólargeislamir vermdu bök
þeirra. Þeir hugsuðu ekki um
neitt. Þeir höfðu alveg gleymt
veröldinni. Þeir voru á veiðum.
En skyndilega titraði jörðin
við fætur þeirra undan ein-
hverju ámátlegu hljóði, sem
virtist koma úr iðrum jarðarinn-
ar. Fallbyssan þrumaði á ný.
Morissot leit við. Til vinstri,
hinum megin við ána, blasti
Mont-Valerien við augum hans,
og upp af hæðinni leið hvítur
HEIMILISRITIÐ