Heimilisritið - 01.04.1946, Blaðsíða 53

Heimilisritið - 01.04.1946, Blaðsíða 53
séð liann koma nálægt píanói. Lik- lega er það kvalræði fyrir hann, eins og nú er komið. Þú skilur .... nazistarnir hlifðu ekki höndum hans, áður hann slapp frá þeim, og þar að auki var hann hálfgert barn, þegar þeir gerðu innrásina. Sextán eða seytján ára“. Eg horfði á hendur hans, þessar dásamlegu hendur píanósnillings- ins, þessa tálguðu, grönnu og beinaberu fingur, sem höfðu náð svo ótrúlegu valdi á tónum og nót- um áður fyrri. Nú voru þeir svo sorglega óliprir að sjá, en samt seigluðust þeir djarflega og slysa- laust yfir nótnaborðið og sköpuðu draumkenda tign og veldi í hljóm- um. Ég gekk til hans og staðnæmdist fyrir aftan hann, og hann varð strax var við nærveru mína og sneri sér að mér. „Fyrirgéfið“, sagði ég. „Þér megið ekki láta mig trufla yður“. Hann stóð upp. „Ég er hræddur um, að það hafi verið ég, sem olli trufluninni“. Hann brosti og horfði út í bláinn. „Þegar dyrnar eru jarðneskar“, hélt hann áfram, „er bezt að hafa þær lokaðar. Annars berst ryk og annarlegur eimur inn“. Mér fannst eins og ég hefði hegð- að mér dónalega og ruðst, án þess að hafa illt í huga, inn þangað, sem einhver helgiathöfn væri að fara fram og enginn utanaðkom- andi gæti tekið þátt í. En nú var um seinan að snúa við. Skemmd- arverkið var unnið. „Ég heyrði yður spila í Carnegie Hall“, sagði ég aumingjalega, til þess að rjúfa hina óhugnanlegu þögn. „Það var fyrir einum firnm árum. Þér spiluðu þá mörg lög, eftir Schumann“. „Já, alveg rétt“. Augu hans urðu bjartari og hlýrri, en aðeins andar- tak. Ég leit undan. Mig langaði ekki til þess að sjá rústir Póllands á ný í ellilegum æskusvip hans, í dauðamóðu snillingsaugna hans, „Schumann“, sagði hann. — „Beet- hoven, Brahms.... Það er langt síðan það var“. „Já, það er langt síðan“, endur- tók ég bjánalega. Mér fannst ég ekkert geta sagt annað. Tony kom með tvö glös. „Ég á ekki meira til af ís út í“, sagði hann. ,,Þið megið fá restina, del- arnir ykkar“. „Dzen kuje“. „Vér þökkum“. sagði ég og lyfti glasinu mínu. „Fyrir áframhald- andi sigri. Og fyrir Carnegie Hall“, ég gat ekki á mér setið að bæta því við, af því að drengjaaugun hans höfðu aftur orðið svo alltof fljótt gömul að sjá. „Fyrir næsta sigri yðar þar — Á betri tímum“. Hann hneigði sig hæversklega, næstum tignarlega. Við drukkum skál. Hann lagði glasið sitt varlega frá sér á borðið og hélt löngum, HEIMILISRITIÐ 51
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.