Heimilisritið - 01.04.1946, Blaðsíða 21

við því. En líklega verður hann
að sýna þessu fólki kurteisi“. Svo
kom Donald aftur út. Hann sagði
lágt:
);Amber — Hilary — komið
augnablik inn“. Og við Hennesey
sagði hann. „Fiýttu þér heim eins
og þú getur, taktu bílinn og farðu
til Washburton eftir lækninum
Spyrstu fyrir eftir honum — það
vita allir hvar hann á heima. Segðu
honum að ég haldi að það sé barna-
veiki“.
LITLA STUND var alger þögn,
svo hljóp Hennesey af stað. Don-
ald leit til Ambers og sagði:
, Komdu elskan, við verðum að
gera hvað við get-um. Konan er
alveg utan við sig. Það þarf að
hita vatn og. .. . “
En hin yndislega Amber varð nú
allt önnur manneskja en fyrr. Hún
hörfaði undan með ótta, andstvggð
og hrylling í augum.
„Ertu vitlaus, Donald?“ æpti
hún æst. „Veiztu ekki, að barna-
veiki er smitandi? Hvernig get-
urðu beðið mig um að koma inn
í þennan — kofa og leggja líf mitt
í hættu út af einum sveitakrakka?“
Varir hennar titruðu, hún tók á
rás eftir Hennesey, og hrópaði til
hans að bíða eftir sér.
Hilary sagði: ,,Komdu Donald“,
og opnaði dyrnar á litla húsinu.
Barnsgrátur barst að eyrum henn-
ar frá skuggalegu skoti í svefnher-
berginu. Hún kraup við rúm lítils
drengs og strauk honum ldýlega
vfir ennið.
„Hilary“, sagði Donald, „þú ætt-
ir ekki að fara svona nærri barn-
inu. Ef það er með barnaveiki get-
urðu smitazt“.
Hún hristi höfuðið. „Ef hann
gengur með barnaveiki, þá er engu
hættulegra að fara nálægt honum
en að vera í sama herbergi“ Hún
opnaði munninn á drengnum og
ýtti tungu hans niður með fingrin-
um. ,,Ég held að þú hafir gizkað
rétt á um veikindin. Það eru litlir
gulir blcttir .... “
Donald fannst líða heil eilífð áð-
ur en bíllinn kom og læknirinn
gekk inn. Orfáum mínútum síðar
voru þau aftur saman komin fyrir
utan húsið. Hilary var með barnið
í fanginu og settist í aftursæti bíls-
ins við hliðina á Donald. Læknir-
inn settist við stýrið og móðirin
við hlið hans. Hennesey stóð fyrir
utan og muldraði: „Þetta er huggu-
legt frí, verð ég að segja — sífellt
labb“. Og svo lagði hann aftur af
stað gangandi áleiðis heim til
Donalds.
ÞEGAR þau hossuðust eftir
slæmum veginum, sagði læknirinn
aftur fyrir sig: ,,Má ég óska yður
til hamingju, Ingram, ég var að
frétta að þér væruð nýtrúlofaður.
Þér hafið verið heppinn, má ég
spyrja, að hafa fengið svona gott
HEIMILISRITIÐ
19