Heimilisritið - 01.04.1946, Side 18

verið svo góðir kunningjar, er það
ekki?“
Það hellist svolítil súpa úr skeið-
inni hennar — annað var það ekki.
Hún sagði, án þess að nokkur svip-
breyting sæist á henni:
„Nei, til hamingju, Donald! Mér
þykir þú segja fréttirnar!“
Hún varð hissa á því að heyra
sig segja þetta; það var furðulegt
að tunga, er var svo þurr og brenn-
heit sem hennar, skyldi geta
myndað orð og hljóð eins og ekk-
ert hefði í skorist. Hún hugsaði
með sér: Ég má ekki láta á neinu
bera.... ég verð að muna, að
Donald er hérna, og að hann má
aldrei komast að því.... aldrei að
eilífu....
Hún heyrði að hann var aftur
farinn að segja eitthvað, og með
ógurlegri viljaáreynslu neyddi hún
sig til að hlusta, einsetti sér að
verjast þeim óhugnanlega myrk-
urhjúpi, sem að henni sótti. Hún
greip um borðfótinn með annarri
hendinni, til þess að geta haldið
sér í eitthvað fast og áþreifanlegt.
Iíún heyrði að hann sagði:
„Auðvitað breytir það engu
okkar á milli — ég vona að þú
komir engu síður með mér í heim-
sókn á sveitasetrið mitt, eins og við
vorum búin að tala um. Amber
kemur líka og Tony Farrar og kon-
an hans og einn af kunningjum
mínum, sem heitir Hennesey.
„Amber — er það kærastan
N
þín?“ spurði hún rólega.
„Já“, sagði hann. „Hún heitir
Amber. Ég vona, Hilary, að þér
falli vel við hana. Þú verður að
koma oft og heimsækja okkur, eft-
ir að við erum gift. Lofaðu mér
því“.
Nei, hugsaði Hilary þjáð af hug-
arkvölum, það get ég ekki....
það yrði mér um megn.... Svo
gat hún allt í einu farið að hugsa
skýrt aftur. Hún ætlaði að fara
með þeim heim til Donalds, hún
ætlaði að þvinga sig til þess. Það
gæti litið grunsamlega út, ef hún
neitaði, einkum þar sem svo virt-
ist sem Hennesey væri boðinn með
í förina hennar vegna, hugsaði hún
með sér beisk í huga. En svo
skyldi hún hætta að umgangast
Donald, smátt og smátt, en þó svo
fljótt, að hún gæti komist hjá því
að fara í brúðkaupið.
Hún skildi ekki í því eftir á,
hvernig henni hcfði tekist að láta
eins og ekkert væri þarna við borð-
ið hjá honum. Það bjargaði miklu,
að þau töluðu í sífellu saman —
um það, með hvaða lest þau ættu
að fara, hvernig ætti að sækja
hana á stöðina, og að hún yrði að
muna eftir að taka með sér göngu-
skó, því það gat verið forugt í
Devonshire. ..
---------Hilary hafði naumast
látið niður í töskuna, þegar hún
gerði sér það ljóst, að það var
vitleysa af henni að fara þetta. Það
HEIMILISRITIÐ