Heimilisritið - 01.04.1946, Page 29

finn að ég þoli illa að skrifa ennþá.
Náðu í penna og pappír“.
Hún gekk hlýðin að skrifborð-
inu og vonaði, að svipur hennar
!kæmi ekki upp um kvíða hennar.
Hún gat átt von á að hann héldi
henni tíraunum saman í návist
sinni. Og á hverri minútu mátti
hún búast við því, að hann myndi
eftir bréfinu og færi að kryfja hana
sagna. Henni fannst eins og að í
vasa hennar væri lítil og stór-
hættuleg sprengja. Og svo bættist
ofan á allt annað aðrar knýjandi
áhyggjur, sem hún varð að víkja til
hliðar. „. .. . Þú verður að koma“,
hafði Rob sagt. „Ég elska þig“.
Hún varð að reyna að finna ein-
hvern felustað í herberginu, þar
sem hún gat falið bréfið til bráða-
birgða, þangað til hún gæti eyðilagt
það.
Ivan og Beatrice voru að tala
saman. Hún leit í kringum sig.
Hvar átti hún að fela bréfið? Hún
gekk að gluggadyrunum. Ivan
horfði á Beatrice. Beatrice var að
lesa upphátt. Marcia sneri baki að
þeim.;’
Beggja megin við gluggadyrnar
var veggskot, og þar voru smáborð
með tímaritum og blöðum, pappír,
bleki og fleiru, sem safnast saman
í bókastofu. Hún stakk bréfinu í
flýti undir dúkinn á borðinu, sem
var öðrum megin við gluggadyrnar.
Hvorki Ivan né Beatrice litu við.
Henni létti stórlega. Þá var
þessu lokið.
Allan síðari hluta dags varð hún
að sitja við og skrifa fyrir Ivan.
Beatrice kom með prjónana sína og
sat á stól skammt frá þeim. Rétt
áður en bönkunum var lokað
sendi Ivan liana þó í bílnum með
Ancill niður í banka og þegar hún
kom aftur voru þau Beatrice og
hann að tala saman í lágum hljóð-
um yfir einhverjum skjölum, sem
virtust verá afar þýðingarmikil.
Þegar klukkan var orðin hálf-
sjö rétti Beatrice Ivan kvöldblað,
sem AnciII hafði keypt handa hon-
um og reis á fætur.
„Ég ætla að fara að skipta um
föt“, sagði hún í dyrunum og leit
til Marciu. „Ég ætla að nota silf-
urlitu skykkjuna þína, Marcia.
Það er orðið of hlýtt í veðri til
þess að vera í loðskinnsflíkum,
og ég er ekki farin að taka sumar-
fötin mín til. Þú getur notað
eitthvað annað“.
•„Farðu ekki strax, Marcia“,
sagði Ivan skyndilega, án þess að
líta upp frá dagblaðinu. „Ég þarf
að tala við þig. Það tekur ekki
langan tima“.
Beatrice leit skuggalegum aug-
um til Marciu um leið og hún
lokaði dyrunum. Marciu varð ó-
rótt.
Hvað átti nú að ské? Var refsing
í vændum fyrir það sem gerðist
átjánda marz, morguninn, fyrir
mánuði síðan? Eða ætlaði hann
HEIMILISRITIÐ
27