Heimilisritið - 01.04.1946, Qupperneq 31

„Ertu ekki ánægð yfir því að ég
skuli hafa komið heim aftur?“
„Jú, Ivan“.
„Saknaðirðu mín?“
„Já, Ivan“.
Hún gat ekki litið undan þess-
um gljáandi, óútreiknanlegu aug-
um hans. Hann hallaði sér fram og
með áreynslu tókst henni að hörfa
ekki undan.
Hendur hans snertu andlit henn-
ar og hann strauk það eins og hún
hafði svo oft séð hann strjúka og
láta vel að grænu pappírspress-
unni, sem stóð á skrifborðinu hans.
Hann strauk hægt niður kinnar
hennar, niður á hálsinn og spennti
fingurna skyndilega laust undir
höku hennar.
„Þú kemur snemma heim í
nótt?“
„Já, Ivan“.
Fingur hans herptust lítið eitt
um háls hennar, og allt i einu varð
svipur hans öðru vísi en venju-
lega. Einhver skyndihrif, ástríðu-
þrungin og mögnuð, spegluðust í
augum hans. Marcia hafði aldrei
séð hann í svona skapi fyrr.
Hann var óttalegur, en hún
mátti ekki láta hann verða varan
við, að hún væri hrædd við
hann. Hún hafði það á tilfinning-
unni, að þá myndi hann missa
vald á þeim myrkraöflum, sem
hann vildi breiða yfir að væru í
fari sínu.
Hún hreyfði sig lítið eitt og
sagði kæruleysislega: „Þú meiðir
mig Ivan. Lof mér að fara“.
„Meiði þig“. Hann herti takið
lítið eitt. „Svona mjór og lítill háls.
Líklega hefur Anne Boelyn haft
líkan háls“
„Ivan, slepptu mér. Ég næ ekki
andanum".
Æðarnar voru farnar að þrútna
á enni hennar, en hún mátti
ekki sýna hræðsluvott.
„Ég finn æðaslátt þinn — blóðið
rennur, undir fingrunum mínum“,
sagði Ivan djúpt hugsandi og
hristi hana allt í einu fram og
aftur, líkt og köttur sem leikur
sér að mús, en hægt og það var
auðséð, að hann naut þess.
Það skrölti í gluggadyrunum í
annað sinn, án þess að þau tækju
eftii því.
„Ivan, slepptu mér!“
Það kom einhvcr inn í herbergið,
það glamraði í diskum á bakka, og
þessi nýi, kynlegi svipur hvarf af
andliti Ivans og hann sleppti
kverkataki sínu.
Marcia tók andann á lofti.
Ancill sagði: „A ég að láta mat-
inn hérna og borðið?“ í væmnislega
virðulegum og kurteislegum mál-
rómi, næstum afsakandi. Það var
líkast því, sem ef hann hefði vitað,
að Ivan hefði verið að kyrkja kon-
una sína, þá hefði hann beðið með
að koma inn með kvöldmatinn,
þangað til nokkrum augnablikum
síðar. (Framhald í næsta hefti).
HEIMILISRITIÐ
29