Heimilisritið - 01.04.1946, Qupperneq 40

— og það verri en iað klæðast
hermannafötum. Hann sá þetta
um síðir, og þá bráði af honum.
Ég gerði honum ljóst, að hann
myndi fá föst laun og að allar
stúlkumar myndu ganga með
grasið í skónum á eftir honum.
Hann varð því rólegur, og þú
getur trúa,ð því, að ég dró and-
ann töluvert léttara".
„Mátti visulega ekki tæpara
standa“, sagði Kessler.
„Hann kom til mín nokkrum
mánuðum síðar“, hélt Morgan
áfram. „Það var þegar hann
hann hafði lokið heræfingunum
og fengið þriggja daga leyfi“.
„Og vildi hætta, — var það
ekki?“
„Hætta? Ekki aldeilis Hann
elskaði beinlínis starf sitt. Hann
hafði þyngzt, leit snaggaralega
út í hermannabúningnum og
viar stálhraustur. Hann kunni
vel við hermannafötin og sagði,
að sér hefði aldrei liðið betur.
Ég hef aldrei séðeins gjörbreytt-
an mann. Síðar fór hann til
vesturstrandarinnar, og ég fékk
bréf frá honum reglulega. Hann
kvaðst enga ættingja eiga, sagð-
ist að vísu hafa gifzt, en það
hefði ekki verið til langframa.
Ég spurði hann ekki nánar um
það. Jafnvel þótt hann hefði
átt ættingja, þá myndi hann
ekki hafa átt það á hættu að
segja þeim frá falska nafninu.
33
Ég svaraði bréfum hans og sendi
honum böggla við og við. Það
var skrítið, að ég skyldi skrifa
sjálfum mér og hann gera slíkt
hið sama. Mér fannst fyrst, eins
og maður væri að læra eitthvert
nýtt spil“.
„Varhann nógu hraustbyggður
fyrir hermannalíf“
„Hraustari en nokkru sinni
fyrr. Ég vissi ekki fyrr en hann
var orðinn liðþjálfi. Þetta gerð-
ist um svipað leyti og það varð
nokkuð heitt fyrir mig í Chic-
ago og ég kom austur á bóginn.
Auk þess hafði Wialsh látið
skrá sig í New York. Ég tók
sömu íbúð og hann hafði haft.
Það höfðu orðið eigendaskipti,
og enginn mundi eftir honum,
geri ég ráð fyrir. Ég var orðinn
blankur og hafði ekki komizt í
sambönd, og þar við bættist, að
herinn fór að endurskoða flokk-
un sína á þeim, sem hafði verið
hafnað, svo að ég hélt að mér
væri bezt að taka mér eitthvert
varnarstarf. Það gæti bjargað
mér frá snörunni, ef þeir bæðu
Edward Walsh að koma á ný til
læknisskoðunar“.
Kessler kinkaði kolli, og augu
hans leiftruðu. „Laglega af sér
vikið“, samsinnti hann. „Síðan
varztu fyrir þessu slysi. Það var
heppilegt fyrir þig, var það
ekki? Þú verður ekki gripinn,
fyrr en þú ert orðinn góður í
HEIMILISRITIÐ