Heimilisritið - 01.04.1946, Síða 52

kvæma samhljóma eða réttan
hrynjandi, eins og algengt er, þeg-
ar ungir menn syngja saman, ef
þeir eru glaðir og ölvaðir, ekki sízt,
þegar þeir geta átt von á dauða
sínum næsta dag, eins og þessir.
. Svo nokkrum dögum síð-
ar“, hélt Saunders áfram sögu
sinni, „lét Gestapó eitthvað fimm
eða tíu af verkfallsmönnunum
lausa og sendu þá heim í borgina.
Þeir slepptu þeim ósködduðum —
svo að segja. Sumir þeirra — þetta
voru allt óbreyttir verkamenn eins
og þið skiljið — höfðu verið fingur-
brotnir. Aðrir sluppu með að vera
brennimerktir með þórshamars-
merkinu í lófann“.
„Hvað ertu að segja, maður?“
hrópaði Markham. „Hver fræddi
þig á þessu? Nú ertu farinn að
færa fullmikið í stílinn, Saunders“.
„Mætti segja mér“, sagði Blake-
ly, „að þú sért farinn að lesa rúss-
nesku fréttaskeytin, eins og sumir
lesa biblíuna“.
Saunders varð móðgað'ur. „Það
vill svo vel til, að ég hef heimildir
inínar frá —“.
„Svona, rólegir“, greip Tony
fram í fyrir þeim. „Blessaðir við
skulum nú ekki byrja á þessum
barnalegu stælum. Skál, og gleym-
um Gestapó í kvöld“, sagði hann,
lyfti glasinu og fékk Saunders glas-
ið hans upp í greipina.
Við drukkum út úr glösunum.
Söngmennirnir höfðu horfið frá
píanóinu. Það var kominn brott-
farartími fyrir þá. Ljóshærði pllt-
urinn sat kyrr við hljóðfærið, fríð-
ur og þungbrýnn, eins og þegar
sólarglóð sumarsins sekkur niður á
bak við svartan sjóndeildarhring
jarðarinnar.
„Ég hef séð þennan fugl einhvers-
staðar áður“, sagði ég við Tony.
„Hver er hann?“
Ungur Pólverji. Lögulegasti
skarfur, finnst þér ekki? Hvað heit-
ir hann nú aftur? — Chunowski,
Cherowski, eða eitthvað svoleiðis.
Og ég er helzt á, að hann sé all-
frægur líka —“.
Nú mundi ég allt í einu eftir
honum. Þetta var pólska undra-
barnið Chernasski. Ég hafði heyrt
hann spila vestanhafs nokkrum ár-
um áður — og þá sem glóhærða
undrabarnið með töfrafingurna ...
„Getur það verið?“ spurði ég
Tony. „Ég heyrði Chernasski fyrir
nokkrum árum. Hann var alveg
frábær píanósnillingur“.
Hann var að spila, svo lágt að
varla heyrðist, en tónarnir létu
kunnuglega í eyrum. Það var her-
hvöt Pólverja — Polonaise -eftir
Chopin. Ég minntist þess, hversu
stórkostlegt og áhrifaríkt hafði ver-
ið að hlusta á hann spila það, þegar
hann lék í hljómleikasalnum í
Carnegie! Nú fannst mér deyfðar-
blær í tónunum.
Tony renndi grun í hugsanir
mínar og sagði: ,.Ég hef aldrei fyrr
50
HEIMILISRITIÐ