Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 20

inni í stofu hjá mér. Hann hafði
ekki hringt dyrabjöllunni. Til
allrar hamingju átti vinnukonan
mín frí og börnin voru ekki kom-
in úr skólanum.
„Svona vil ég ekki skilja við
þig“, sagði hann. „Ég get ekki
verið án þín. Þú getur ef til vill
lifað án mín. en ég get ek'ki lifað
án þín . .. Ég er kominn til að
segja þér, að ég sleppi þér ekki“.
Ég vissi að ég átti að biðja hann
um að fara. Eg var hrædd um að
hann myndi kyssa mig aftur, en
það gerði hann ekki. Víst þess
vegna tók ég honum hlýlega ... Ég
fór aftur út með honum, og næst
þegar hann kyssti mig sleit ég mig
ekki lausa. Hvað sakaði að kyssa
hann? Var nokuð Ijótt í því, þeg-
ar til alls kom? Líklega væri það
þröngsýni mín, sem ylli því, að
mér fyndist ég vera að gera eitt-
hvað rangt. Aldrei hefði ég neina
upplyftingu og aldrei færi ég
neitt að skemmta mér. í lífi mínu
var hver dagurinn öðrum líkur,
sífellt sami tilbreytingarlausi,
þreytandi hversdagsleikinn. Mað-
urinn minn hugsaði aldrei um að
ég væri sjálfstæð manneskja eins
og hann, sem hefði ef til vill löng-
un til að umgangast fleiri en hann.
Ég var glöð yfir að hafa kynnst
Weimari. Ég reigði höfuðið
þrjózkulega ...
Svo eitt kvöld skýrði Eiríkur
mér frá því, að hann yrði að fara
í nokkurra daga ferðalag. Daginn
eftir hringdi Weimar og spurði,
hvort ég vildi ekki bregða mér
til höfuðstaðarinnar með sér.
„Héldurðu að þér takist ekki
að snúa því svo til, með einhverju
móti, að þú getir komið með —
bara í eins til tveggja daga ferða-
lag • • •?“
SVO KEM ég að því, þegar ég
stóð frammi fyrir spegli í íbúð
Weimars í höfuðborginni, starði á
sjálfsmynd mína og lagði þá spurn-
ingu fyrir mig, hvort þetta væri
annað en draumur. Ég var nýfar-
in úr kápunni og hafði hengt hana
á snaga í forstofunni, ásamt hattin-
um. Við Weimar höfðum borðað
kvöldverð saman. Við höfðum far-
ið í leikhús, og nú stóð ég hér í
íbúð hans.
„Jú, það er draumur“, muldraði
ég lágt og lokaði augunum.
Þegar ég opnaði þau aftur sá
ég Weimar fyrir mér. Hann rétti
fram handleggina til mín.
„Til hvers væri lífið, ef ekki
ætti að njóta þess?“ sagði hann.
„Við sköpum okkur öll heimsku-
legar siðgæðisreglur, sem raun-
verulega eru ekki annað en and-
legar hömlur, sem við beygjum
okkur fyrir af meira eða minna
frjálsum vilja. Þú ert gift ... Þú
ert ef til vill þar að auki ham-
ingjusöm í hjónabandi þínu. En
þarftu af beim orsökum að úti-
18-
HEIMILISRITIÐ