Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 46

„Hvenær hafið þér séð hann áð-
<ur?"
„Dag einn fyrir þremur vikum".
„Hvernig vildi það til?“
„Hann hafði verið keyptur þann
-dag“.
„Hvaða dag?“
„Atjánda marz“.
„Jæja, þér munið daginn svona,
inákvæmlega?"
„Já. I»að var daginn, sem mað-
vurinn minn lenti í bílslysi og slas-
.aðist lífshættulega“.
„Hvar sáuð þér hnífinn?“
jHérna í heTberginu“.
„Hverjir voru fleiri viðstaddir?"
„Maðurinn minn og Ancill auð-
vitað. Hann kom með hnífinn“.
,Hvernig vissuð þér, að það
var illgresishnífur?“
„Ancill sagði það. Hann kom
með fleiri áhöld um leið“.
„Hvaða áhöld?“
„Trjáklippur, málningarpensla,
annan hníf líkum þessum, bara
með styttra blaði. Ancill sagði, að
þessi væri af nýjustu gerð“.
„Sagði hann nokkuð annað?“
„Nei-jú — eitthvað um að hann
væri beittur“.
„Og þér munduð það. Þér hafið
hugsað um að hann væri gott
morðvopn“.
„Nei, nei!“
„Hvað gerðuð þéi svo við hníf-
ínn?“
„Ekkert. Ég snerti ekki við hon-
um“.
,Hvað varð um hnífinn?“
„Ég veit það ekki. Ancill skildi
pakkann eftir með öllu saman á
skrifborðinu hjá Ivan“.
„Hvenær sáuð þér hann næst?“
„Ég sá hann ekki oftar“.
Hún þagnaði til þess að hugsa
sig um, eins og hún gerði oft.
„Pakkinn var á skrifborðinu. Ég
skrapp í heimsókn til Verity. Þeg-
ar ég kom aftur held ég að hann
hafi enn verið þar; já, ég man það
einmitt“.
„Hvar var hann svo látinn?“
„Það veit ég ekki. Við fengum
skilaboð um að Ivan hefði slasast,
og í nokkra daga var allt — á
ringulreið. Ég beinlínis man ekk-
ert eftií' því. Við fórum strax til
sjúkraihússins“.
„Maðurinn yðar slasaðist mjög
hættulega?“
„Já“.
„Sat hann sjálfur við stýrið, þeg-
ar slysið varð?“
„Nei, Ancill“.
„Læknirinn kveðst hafa verið
staddur hér, þegar tilkynnt var
um slysið, og að þér og mágkona
yðar hafi tafarlaust farið í sjúkra-
húsið“.
„Já, svona fimmtán mínútum
síðar. Blakie fór á undan og bað
okkur um að hringja í sjúkrahús-
ið og biðja um að hafa skurð-
stofu tilbúna. Svo fórum við á eft-
ir í litla bílnum“.
„Stýrðuð þér?“
44
HEIMILISRITEÐ