Heimilisritið - 01.05.1948, Page 10

borða oo- sé baðað á vissum tím-
| 0
mn. Að því er virðist hafa börn
þann liæfileika að vita bezt sjálf,
| hvenær þau eiga að sofa og borða
(sumir uppekiisfræðingar kalla
! þetta „Hfshæringar“ barnanna)
— og þau liafa alveg sérstaklega
nærnar tilfinningar.
Fyrsta árið er barriið að mestu
leyti alveg ósjálfbjargá, en það
er hvorki alveg tilfinningalaust
né hægt að fara mcð það eins og
clauðan hlut, líkt og margt fnll-
orðið fólk virðist haída. Það hef-
ur sínar eigin „hræringar“ —
sem þart' að skilja og virða af
fullorðna fólkinu, og það þarfn-
ást mikillar athygli, þolimnæði
og fórnfýsi af hálfu þeirra, sem
annast jiað, einkum og sér í lagi
r.f móðurinni.
ðíestan hluta fyrsta ársins er
barnið mettað lífskrafti, sem
erinþá blundar og fær litla sem
enga útrás. A öðru ári er þessi
kraftur ekki alveg eins bældur,
héldur fer að láta á sér bera í sí-
vaxandi mæli. Tækifærin sem
fullorðna fólkið m'isskilur, þess-
ari útrás lífsfjörsins hjá barninu,
* þeim fjölgar jöfnum höridum.
Barnið tekur ao' vaxa og þrosk-
ast, krefjast og þarfnast hjálpar
og öryggis-.
Dr. Marian C. Putnam við
barnauppeldisstöð James Jack-
son Putnams í Roxbury, Alass.,
Iiefur safnað saman mörgum
dæmum örlagaríkra afieiðinga af
skilningsleysi mæðranna á börn-
um og — móðurhlutverkinu vf-
irleitt.
Vitað er urn ellefu mánaða
gamlan dreng, sem var blóðlaus
og horaður sökum þess, að hann
liafði enga matarlyst og vildi
ekki láta neitt inn fyrir sínar
.varir. Læknisathugun gat ekki
fundið neinn innvortissjúkdóm,
en sérfræðingarnir við uppeldis-
stofmmina sáu fljótt, að hér var
um það að ræða, að drengurinn
hafði verið særður á þann hátt,
að afleiðingin varð óbeit á ölhun
ínat. •
ðlóðirin vár spurð spjörununi
úr, og það kom í ljós, að hún
hafði nldrei óskað eftir að eign-
ast þennan dreng. Hún ól.hann
up]j eins og af einhverjum vana,
en framkoma hennar við hánn
var engan vegin nærgætin, jafn-
vel kuldaleg á stundum, svo að
drengurinn verð jies.s greinilega
var, þótt ungur væri.
Honum virtist ekki líða neitt
vel, þégar búið var að leggja
liann í rúmið hans. Hann lá ]>ar
að mestu hreyfingaríaus, gat
jafnvel ekki Ivft höfðinu frá
koddanum eða snúið sér við,
ðlargir héldu, að hann vantaði
eitthvað.
Læknarnir og hjúkrunarkon-
urnar á spítalanum gerðu margs-
konar tilraunir við hann og léku
8
HEIMILISRITIÐ