Heimilisritið - 01.05.1948, Síða 19

ít v-onandi ekki aðeins mín
vegna, að þér gerið yður allt
þetta ómak?“ sagði liann alvar-
lega. „Eg er hræddur um að ég
hafi valdið yður óþægindum og
tafið fyrir yður".
„Alls ekki“. Elissa forðaðist
augnaráð hans.
Þau settust við borðið. Þar
var ávaxtasalat, kdkur og-kex,
og kaffið • var • ágætt. Af ljóð-
skáldi að vera hafði Roger Bav-
ard ágæta matarlyst. Kökurnar
liurfu hver af aniiarri með ótrú-
legum hraða. A eftir reyktu þau
með kaffinu — hann glaður og
reifur, hún óróleg og kvíðin, og
h.orfði út um gluggann því úr-
slit astundin naigaðist.
„EG TEK blátt áfram nærri
mé.r að kveðja þennan stað“,
sagði liann. „Og ég tek enn na-r
mér að kveðja y.ður, Eiissa. Er
yðúr nokkuð að móti skapi, að
ég segi það?“
,.N<ú“, hvíslaði hún. ITenni
var orðið meinilla við þetta sam-
særi, sem hún liafði stofnað til,
,og kve'ið afleiðingui um af svik-
um sínum við hann. En hánn
þurfti. auðvitað ekki að komast
að því, að hún hafði lcitt hann
í gildfu — ef hún bara gæti ieik-
ið sitt hlutverk til enda.
Hann sat og horfði á liana, ró-
iegur og alvörugefinn. Ilún forð-
aðist að líta á hann, sat og varð
æ taugaóstyrkari. Phi að síðustu
varð hún að líta á hann, og þeg-
ar hún gerði það, gat hún ekkl
litið undan á ný. Hann rétti
langa, brúna höndiná yfir borðið^
og lagoi hanaofan á hönd henn-
ar.
,.Það er eins og draumur“,
sagði lmnn, ,,að sitja hér iangt
uppi ;i héiði — aleinn með yður.
Það er éins og enginn sé tii í
heiminum nema þér b’g 'ég.
Draumur, alltof fallegur til að
geta haldið áfram!“
,,.Já“; sagði Elissa, „það getur
hann ekki'b
'„Getur hann það cklci? Eg
veit að ég elska yður, Elissa. Þér
eruð svo ung, svo fersk, svo
hrein. Eg vissi það stráx þegár
við sátum í Iestinni“.
Elissa dró að sér höndina.
Þetia var orðið óbierilegt. Það
\-ar miskunnarlaust, en ef ti'l vill
réttlátt endurgjald fýrir hin lúa-
legur áform hennar. Hann hclt,
að örlögin hefðu látið þau hitt-
ast og leitt þau hingað. Én jiað-
voru ekki örlögin, það var engin
tilviljun. Og það, sem brátt
myndi gerast, var hekþir engin
tilviljun.
Hann kinkaði kolli og and-
varpaði. „Ég bið afsökunar,
Elissa. Yið verðum víst að fara".
Hann stóð upp.
„Nei-nei ekki strax. Eg» verð
að taka til“. Þau máttu ekki fara
'0
HEIMILISRITIÐ
17