Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 50

ir konu og bam, bóndinn var á
akri við vinnu. Nunnan sagði
konunui sögu sína og grátbað
hana um að lofa sér að gista.
Ivonan sá aumur á henni, veitti
henni gistingu og lét henni jafn-
vel í té buxur, sem nunnan lof-
aði að skila -daginn eftir. Hún
fór af stað í býti næsta morgun.
En, án - þess konan hefði að-
gætt, hafði luin gefið nunnunni
buxur af bónda sínum. Þegar
hann kom heini af akrinum,
J>reyttur og óhreinn- og hugðist
hafa buxnaskipti, fann hánn ekki
annað en buxur af konu sinni
í klæðaskápnum. Aður en kon-
an gæti skýrt snálið, galaði l>arn-
ið: „Munkurinn, sem svaf hér
í nótt, fór með buxurnar“. I
Kína ganga munkar og nunnur
.eins til fara og raka höfuð sín,
svo misskilningur barnsins var
öldungis eðlilegur.
Bóndi varð allur að eyrum.
„Hvað segir þú?“
„I gærkvöldi“, sagði barnið,
„kom hingað munkur óg bað
mönunu að leyfa sér að sofa
hérna. Svo svaf hann hér og þeg-
ar liann fór snemma í morgun,
gaf mamma honnm buxur“.
„Það var nunna en ckki
munkur“, mótmælti konan. En
bóndi hennar trúði henni ekki.
Hann byrjaði á því að ásaka
hana, tók síðan að berja hana
óvægilega og sagði loks nágrönn-
unum frá ótryggð1 hennar, s\'o-
þeir fyrirlitu hana og smáðu á
allar luridir. Að lokum gat kon-
an ekki lengur afborið þessa
smánarlegu meðferð og hengdi
sig. Bóndi lagði lík henriar í
kistu.
Daginn eftir, kom nrinnan til
að þakka konunni greiðann og
bar körfu fulla af kökum, sem
hún ætlaði að gefa henni í þakk-
lætisskyni. Jafnskjótt og barn-
ið sá hana, hrópaði það:
„Pabbi, þarna er munkurinn
kominn“.
Nú skikli maðurinn hvers
Ivyns var. Sorgin yfirbugaði
hann; hanri drap þá fyrst barnið
sitt, og Iiengdi síðan sjálfan sig.
Nágrannarnir skýrðu yfirvöíd-
unum frá því, sem komið hafði
fyrir, og öll fjölskyldan var graf-
in í kyrrþey. Svo féll þetta brátt
í gleymsku. Þegar ég sagði vini
mínum frá hinum ægilegu afleið-
ingum, sem verknaður haits
hafði haft í för með sér, ákvað
hanri að bæta ráð sitt og lifa
(lýg'gðugu lífi. Og ég, bezti vin-
ur haris, v'ilcli ekki Ijóstra upp
um liann og varðveitti leyndar-
málið í tuttugu ár.
En eftir tvo tugi ára laust
hituininn hann til bana. Enginn
getur umflúið refsingu guðanna“
Þannig endaði hermaðurinn
sögn sína.
E N D I R
-48
HEIMILISRITIÐ