Heimilisritið - 01.05.1948, Side 57

Darnley. Poirot staldraði við
stundarkorn og naut þeirra á-
hrifa, sem þetta srnekklega um-
liverfi hafði- á hann.
Rerbei'gi Rosamiuid Damley
var við endann á ganginiun, þar
sem glei'hurð vissi út að stiga,
sem lá niour á klappirnár.
ÚVeston saifði:
.,Já, einmitt, þarna er farið'
niður t'i! að fá sér bað íyrir morg-
unverð“.
Poirot virtist ástæða til að
veita nánari gætur að þessu.
Hann gekk út á pallinn. Þar sem
stiginn endao'i voru höggvin
þrep í klappirnar, niður undir
flæðannál.
..Það væri hægt að fara niður
tröppurríar, halda síð'an til
vinstri og komast á veginn. sem
Hggur upp frá grandanum“.
Weston kinkaði kolli og tók
upp þráðinn: ,.Það væri hægt að
kómast þvert 'yfir eyna, án þess
að þurfa. að fara uppeftir aftur,
í gegnum gistihiisið“. Eftir
sturídai’þögn bætti hann við:
„Það væri þó alltaf sú hætta að
einhver sæi mann, út um
glugga“.
..Iívaða giugga?" sagði Po'iyot.
„Til dæmis baðherbergis-
giuggana á þessari hæð'. Báðher-
bergi þjónustufólksins, á neðri
hæðinni, eru sömu megin.
Einnig billjardstofan“.
„Allir þessir baðherbergis-
gluggar eru auðvitað pgagnsæ’ir,
og enginn fer að leika billjard
á góðviðrismorgni", ságði Poi-
rot.
„Það er líka satt“.
Eftir nokkra þögn, sagði
Weston:
,,Ef það er lrann, sem er sek-
ur, þá hefur hann samt farið
þessa leið’". ' •
„Eigið þér við Marshall?"
„Já. Mér finnst alltaf, að all-
ar líkur bendi til, að hann sé
maðurinn. Hann er líka óþjáll í
framkomu":
„Þó svo sé, þarf hann ekki að
vera morðingi", Sagði Poirot
þiiniega.
„Þér, haldið að hann geti ekki
komið til greina?“
„Ekki segi ég það“.
„Jæja“, sagði Weston. „við'
sjáum nú til, hvers Colgate
vei’ður vísai: um bréfaskriftirn-
ar. En nú er eftir að yfirheyra
þernuna á þessari hæð“.
Þernan var stúlka um þrítugs-
aldur, öriigg í framkomu, og
greirídarleg. Hún gaf greið svör.
Hiin hét Gladvs Narracott.
Marshall hafði komið upp í
herbergi sitt ldukkan rúmlega
Inilf ellefu. Hún var þá að ljúka
við að ræsta herbergið. Hann
bað hana að flýta sér. Hún sá
hann'ekki þegar hann kom aft-
ur, en skömmii eftir að hún fór
út úr herbei’ginu, kvaðst hún
HEIMILISRITIÐ
55