Heimilisritið - 01.08.1948, Qupperneq 36

manneskjum hús, sem þau hafa
aldrei séð, getur gert mann snar-
ruglaðan".
„Já, sannarlega, þegar það er
líka manns eigið hús, og salan
hefur svona mikla þýðingu fyrir
okkur“, sagði Hazel. „Ef eitt-
hvað færi út um þúfur núna, þá,
já, þá veit ég ekki hvað ég myndi
taka til bragðs“.
„Það fer ekki út um þúfur.
Þab getur ekki átt sér stað“.
Klint lék með fingurgómunum á
borðplötuna til að róa taugarn-
ar. „Þau skrifuðu okkur þannig.
Þessi Brownhjón eru gott og á-
byggilegt fólk og langar til að
flytja út í sveit, og þau eru hæst-
ánægð með allt, sem þau hafa
heyrt um húsið. Ef þau verða á
sömu skoðun, þegar þau hafa
skoð'að það, hitta þau okkur .í
bankanum á morgun og ganga
frá kaupunum“.
„En ef þeim skyldi ekki geðj-
ast að því? Ef —“ Hazel hafði
horft á umferðina, en nú sneri
hún sér við og starði umhverfis
sig í stofunni. „Nei“, sagði hún,
„það er bjánalegt að láta sér
koma slíkt til hugar. Jafnvel þó
að við segjum það sjálf, þá er
ekki til betra fimm herbergja
hús í öllu fylkinu. Þau ættu að
verða beinlínis hrifin af því“.
„Vissulega“, sagði Klint. „Mér
datt það strax í hug, er þau svör-
uðu auglýsingunni. Manstu? Eg
sagði, að hjón eins og þau, sem
vildu draga sig í hlé og lifa á eft-
irlaunum eða einhverju slíku,
gætu ekki fundið betri stað, hvar
sem þau leituðu“.
„Já, þú sagðir það, þegar þú
hafðir lesið þann hluta bréfsins,
þar sem þau sögðust vera orðin
leið á borginni. Þú —“ Hazel
þagnaði .meðan hún velti fyrir
sér nokkru, sem henni kom nú
fvrst í hug, þótt þau væru búin
að ræða þetta oft og mörgum
sinnum.
„Það er skrítið, að þessi eina
setning skyldi nægja til að gera
okkur ljóst, að þau væru gömul,
finnst þér ekki? Ég man nú, að
það er ekki vikið einu orði að
aldri þeirra í bréfinu, eða í
bankatryggingu þeirra“.
„O, sei, sei“, sagði Klint. „Það
hefði ekki verið vandi að reikna
það út, þó þau hefðu ekkert
skrifað. Það leiðir af sjálfu sér,
að þau hljóta að vera gömul. Þér
dettur þó varla í hug, að nokkur
ung hjón myndu láta sér koma
til hugar að yfirgefa allt og grafa
sig hér úti í afkima?“
„Nei, auðvitað ekki. Það er
rétt eins og við sögðum um okk-
ur sjálf“, sagði Hazel. „Sveitin er
góð, svo langt sem hún nær, en
hún nær ekki nógu langt. Ef
maður vill komast áfram, verð-
ur maður að vera þar sem eitt-
hvað' skeður og hafa svigrúm".
34
HEIMILISRITIÐ