Heimilisritið - 01.03.1949, Qupperneq 17

ir heim. Ég þarf að hjálpa þehn
með heimaverkefnin sín?“
Þetta var merki þess, að hún
væri skilin að skiptum við hann.
Andartak stóð hann og horfði
á hana eins og hann hefði aldr-
ei séð hana áður, og svo gekk
hann hratt niður stigann, út á
götuna og gekk af stað', eitthvað
út í bláinn.
Ég ætti að hringja til Franc-
es, hugsaði hann, hún trúir þessu
ekki. Það var — stórkostlegt.
Þetta óhugsanlega frjálsræði,
sem hafði verið svo fjarstætt, að
hann hafði ekki þorað að láta
sig drevma um það — þetta
frjálsræði var nú fengið.
Vivian. Blíða, barnslega
Vivian. Hún hafði aldrei skilið
lífið. Og þó hefði enginn heim-
spekingur getað tekið virðuleg-
ar á þessu vandamáli. Fimmtán
ár hafði hann búið með henni,
hugsaði hnnn kuldalega, og
aldrei grunað, að þessi iárntaug
væri til í fari hennar. 011 þessi
liðnu ár, þegar hún hafði brosað
til hans yfir morgunverð'arborð-
ið og látið sem allt væri í bezta
gengi — hvern skyldi hafa
grunað, að hún vissi þetta allt
samt sem áður?
Fimmtán ár. Langur tími. Og
nú, þótt ótrúlegt væri, var því
lokið. Allt, sem komið hafði fvr-
ir í þessu lífi, í þessu húsi . . .
Þegar Kenneth fékk lungna-
bólguna. Hann mundi ennþá
þurt beizkjubragð í munninum
af ótta, þegar hann sá þá koma
með súrefnistjaldið út úr sjúkra-
vagninum . . . Daginn, er hann
flutti Vivian heim úr fæðingar-
deildinni án litlu stúlkunnar,
sem hann hafði langað svo til að
eignast, litlu stúlkunnar, sem
aðeins lifði eina klukkustund.
Vivian minntist aldrei á hana
framar, en það var eins og svip-
ur hennar stirðnaði. þegar eitt-
hvað varð til að minna hana á
hana. Enginn nema Lewis vissi,
hvað þessi svipbrigði merktu . . .
Það var undarlegt að hugsa
um allt, sem hann og Vivian
myndu minnast, tvær manneskj-
ur með' sameiginlega fortíð. er
færu hvort sína götu í lífinu,
þegar leiðir skildust. Það var
sama, hversu lengi þau lifðu,
sama hvar þau væru. hið liðna
myndi verða hluti af þeim sjálf-
um, óslitin taug, sem byndi þau
hvort öðru að eilífu.
Hvað vil ég — hvað hef ég
viljað í raun og veru? Og aftur
varð honum hugsað til Frances,
dökkhærðu, sérkennilegu, töfr-
andi stúlkunnar. Fegurð',
ástríðu, ákafa hjartans; hann
hafði þráð það. Og allir töfrar
æskunnar blöstu við honum á
ný .. .
Og það rann upp fyrir honum,
að hann hefði þráð hið ómögu-
HEIMILISRITIÐ
15