Heimilisritið - 01.03.1949, Qupperneq 21

rétti fulltrúanum, en hann las
það lauslega í flýti. Það var
stutt orðsending frá Harris,
manninum, sem hafði verið
myrtur. I bréfinu voru strangar
hótanir þess efnis, að' ef Wedbele
greiddi Harris ekki þegar í stað
skuldina, yrði hafin málsókn.
Upphæð skuldarinnar var ekki
nefnd.
„Harris hefur haft horn í síðh
yðar, eða hvað?“
„Hann var hreinasta mann-
æta, þegar hann fékk gigtar-
köstin. En ég gat nú samt alltaf
tjónkað við hann. Hann gat ekki
vafið mér um fingur sér, eins og
öllum hinum. Johnson til dæm-
is. Ilann var ekki búinn að vera
í Glebhurst nema fáeina daga,
þegar Harris byrjaði að áreita
hann. Það segja þeir að minnsta
kosti þarna í kránni“.
„Já, það eru dálaglegar kjafta-
kerlingar, sem slæpast í þessari
krá“, sagði Tliomas af sannfær-
ingu. „Þér gistuð þar, var ekki
«)CC
svor
„Jú, ég lét bílinn minn standa
þar í garðinum. Það' var í raun-
inni heimskulegt af mér að
leggja af stað svona siðla dags“,
bætti hann við. „En skiljið þér,
fulltrúi, ég var alveg búinn að
gleyma því, að vegvísarnir
höfðu verið teknir niður á þess-
um slóðum, og þorpið er ekki við'
neinn þjóðveg. Það leið ekki á
löngu, áður .en ég hafði ekki hug-
mynd um, hvar ég var staddur
og varð að spyrja til vegar. Sá
fyrsti, sem ég spurði, varð
hræddur og hljóp burt. Sá næsti
var frakkur og ráðlagði mér að
spyrja lögregluþjón. En þetta
var fjarri lögum og rétti“.
„En hvernig funduð' þér svo
leiðina?“ spurði Thomas með
bréfið í hendinni.
„Eg var svo heppinn að koma
í þorp, þar sem var sjálfvirkur
sími. Og þaðan hringdi ég til
Harris“.
„Iívaða símanúmer hefur
hann?“ spurði Thomas og rann-
sakaði bréfið frá hinum myrta
manni.
„Eg veit það ekki. Eg er bú-
inn að gleyma því“, svaraði
Wedbele.
„Númerið stendur eklíi á bréf-
inu hans“, sagði Thomas.
„Nei, ég varð að fletta upp í
simaskránni. Þegar ég skýrði
honum frá ástandinu, hló hann
háðslega og meinfýsinn. Þess-
konar hefur hann ætíð gaman
af. Það var töluvert erfitt að
komast að því, hvar ég var
staddur, svo hann gæti vísað
mér á stytztu leiðina“.
Lögreglufulltrúinn leit allt í
einu upp.
„Hvað hét þorpið?“ spurði
hann.
Wedbele hrukkað'i ennið.
HEIMILISRITIÐ
19