Heimilisritið - 01.03.1949, Qupperneq 55

FERSK OG NYSTARLEG
FramJudchsaga ejtir
FRANZ HOELLERING
(Jana fl.vr allslaus frá Austurríki til New
York i h.vrjuu striðsins og kemst í vist hjá
stórauðugri, en kenjóttri stúlku, sem er ný-
lega. skilin \ið manninn sinn (Cromore),
))ótt hún ejski hann. Þeim fellur svo vel
saman. að Priseilla gerir hana að stallsyst-
ur sinni. John, yngri bróðir Priscillu. sem
einnig er flugríkur, litur hýru auga til
Jönu. Priseilla er mjög óhamingjtlsöm og
gerir árangurslausar tilraunir til að sættasl
við eiginlnann sinn aftur. Hún fer ásamt
Jönu í bílnum sinum til Suðurríkjaima.
Þær eru mi sladilar í Miami).
Priscilla var samt vingjarnleg við
Jönu — cn annars hugar og þögul.
Jana skildi það scm bcndingu, og. kom
ekki inn eftir það, ncma hún væri beð-
in þess. Að kvöldi þriðja dagsins barst
Priscillu símskeyti, cr þær voru að borða.
Hún opnaði það í flýti; renndi augun-
um yfir það, og reif það síðan hægt í
smáagnir. Munnurinn varð harður og
grimmdarlegur. Stundarkorn sat hún
hreyfingarlaus — skjálfandi hendurnar
báru einar vott um innri ólgu. Og svo,
í miðri rnáltíð, stóð hún snögglega á
fætur. Hún sagði stuttaralega: „Við för-
um.“
Jönu fannst það skylda sína að segja
cinhver hughreystandi orð, en hún vissi
ekki hvar eða hvernig hún ætti að byrja.
Ekki fyrr en seinna um kvöldtð, þeg-
ar Priscilla ók með ofsahraða og valdi
vegma af handahófi, vogaði hún sér
að ávarpa hana.
„Eg vildi að ég gæti hjálpað þér,“
sagði hún hikandi.
Og hún komst ekki lengra. „Það er
engjn hjálp til,“ hreytti Priscilla úr sér.
„Ég náði loksins símasambandi við
hann. Hann er í Kcy West á þessari
bölvuðu snekkju. Ég auðmýkti sjálfa
niig og grátbað hann að fyrirgefa mér.
Ég lofaði meira að segja að vera þæg og
eftirlát. Hann bað uni umhugsunar-
frest. Hann hélt hann væri laus við mig,
sagði hann. Það var lýgi. Hann lét mig
bíða í tvo daga efqr svari og sendi svo
skeyti: „Sé þig um jólin í New York.“
En sú náð! Hann gat ekki afráðið neitt!
Hann heldur að ég muni elta sig á
röndum í það óendanlega. Eða þá að
hann ætlar að aga mig — refsa mér ...
ég hata hann!“
„Þú elskar hann,“ sagði Jaiia blátt
áfram. „Reyndu að skilja liann.“
„Reyndu ekki að ráðleggja mér neitt
... I ástamálum er maður úrræðalaus,
HEIMELISRITIÐ
53