Heimilisritið - 01.03.1949, Síða 59

bngði sín. Hún svipti sér úr kápunni
og fleygði henni á annan stól — fram-
ferði, scm Jana hafði ckki séð til hennar
lengi. Að svo búnu gekk hún í átt til
stigans án þess að segja eitt orð.
John skeytti ckki um systur sína;
hann horfði aðeins á Jönu. Hann gekk
til móts við hana, alvarlegur á svip.
,,Ég vona að pér þyki gaman að sjá
mig ,“ sagði hann hæglátur.
Áður en Jana gæti svarað, kallaði Pris-
cilla ofan úr miðjum stiga: „Þú getur
farið með fyrstu lest tjl New York í
kvöld,“ sagði hún. „Ég vil ckki hafa
þig hér. Skilurðu það?“
I Barodyg'stihúsinu hefði þessi ókurt-
eisi verið illa viðeigandi, en hér var
hún enn grófari. Jana varð sárhrygg,
og það hlýtur að hafa sést á svip henn-
ar, því að John sagði: „Vert þú nú
ekki reið við mig líka. Ég kom til
þess að sjá þig-“
„Til að sjá hana! Til hvers?“ Ptiscilla
kom aftur niður stigann. Systkinin
horfðust í augu þvert yfir stofuna.
John sneri sér við og sagði stillilega:
„Ég álít ekki, að þér komi það neitt
við. En samt skal ég segja þér það.
Ég hugsaði, að það væri gaman að sjá
Jönu aftur. Og það er það. Nú, og ef
þér væri sama, þá bauð Ágústa frænka
mér hingað. Glcymdu því ekki — þetta
er hennar heimili."
„Hvers vegna heldur þú þér ekki að
Mano og lætur Jönu í friði?“ hreytti
Priscilla út úr sér. Hún var komin aftur
ínn í stofuna.
„Mér finnst þetta ekki viðcigandi."
Röddin var reiðileg, en hann stillti sig.
„Það var óviðeigandi af þér að koma
hingað!“
Jana gekk fram á mitt gólfið og stað-
næmdist frammi fyrir þcim. Hún sagði
gremjulega: „Þið komið mér í vand-
ræði! Og ég skammast mín!“ Tárin
komu fram í augu hennar. Hún fór út
úr stofunni. Að baki henni kváðu við
háværar raddir systkinanna.
ELLEFTI KAFLI
JANA FÓR upp í herbergi sitt og
fleygði .<ó- í rúmið, grátandi af reiði og
hrygfeo. rvíóðir hennar hefði kallað þetta
vesæla tilfinningasemi; en faðir hennar
myndi hafa skilið hana. Hann hefði
vjtað viti sínu, án nokkurra skýringa,
hvernig henni varð innanbrjósts, er hún
heyrði rödd Johns. Hún fékk hjart-
slátt af gleði og hnén skulfu. Síðan þær
komu hingað, hafði hún alltaf þráð, að
hann kæmi. Hún hafði talið sjálfri sér
trú um, að hann myndi komast að því
hvar hún væri og koma á eftir henni.
En þctta vitlausa rifrildi systkinanna!
Þau þurftu ekki að hafa neinar áhyggj-
ur, þau gátu lifað eins og þau lysti; en
hvað gerðu þau? Að hugsa sér hvernig
þau töluðust við og reiddust út af engu
tilefni! Óhamingjusöm barnæska var
cngin afsökun. Allir urðu að sigrast á
einhverskonar andstreymi til að verða
að nýtum manneskjum. .. Jana var æst
og blygðaðist sín; hún hélt sig ckki geta
umborið þau lengur. Ur því hún áleit
þau svona slæm, væri ekki rétt af henm
að vera lengur hjá Priscillu og þiggja
peninga hennar. En um leið lét önnur
rödd til sín heyra í hjarta hennar. Hún
mátti ekki vera sjálfri sér of eftirlát.
HEIMILISRITIÐ
57