Heimilisritið - 01.03.1949, Qupperneq 60

Hún hafði tekið að sér verk, og meira
en það; hún hafði ásett sér að vinna
til alls þess, er henni var látið í té.
Frá siðferðilegu sjónarmiði gat hún ekki
rokið burt fyrirvaralaust. Og frá efna-
hagslegu sjónarmiði var þetta góð at-
vinna.
Hurðarskellir frá herbergisdyrum Pris-
cillu gaf henni til kynna, að deila syst-
kinanna hefði ekki endað friðsamlega.
Hún lá kyrr og tárin þornuðu á vöng-
um hennar. Það var orðið aldimmt og
tunglið varpaði daufum geislum inn um
gluggann. Hún lá um nokkra stund í
djúpum hugsunum, unz hringt var til
kvöldverðar.
Jana þvoði sér í framan úr köldu
vatni og bar á sig andlitsduft. Hún
valdi látlausan, svartan kvöldkjól og
flýtti sér að hafa fataskipti. Þegar hún
kom frarn á stigapallinn, sá hún John
og Ágústu leiðast um forstofugólfið.
Það var bersýnilegt, að John var sér-
stakt eftirlæti gömlu konunnar. Ágústa
var öðruvísi en hún átti að sér, ekki eins
öiugg um sjálfa sig, alúðlegri; inni-
lega ánægð yfir komu hans. Til þess
að trufla þau ekki, sneri hún við til
að fara niður bakstigann. Er hún hafði
srígið nokkur skref, stóð hún frammi
fyrir Pirscillu, sem kom út úr herbergi
sínu.
„Mér þykir leitt, að ég skyldi verða
svona æst,“ sagði Priscilla snöggt, „en
ég var einungis að vernda þig.“
„Vernda mig?“
„Já. Þú ert of góð fyrir brögð hans.“
Þetta kom ónotalega við Jönu. Hún
spurði fyrirlitlega: „Þú heldur að hann
gcti farið með mig eins og honum
þóknast, eða hvað?“
Augu Priscillu urðu hvöss, er þær litu
hvor á aðra. Jana lét sér hvergi bregða.
Hún gerði sér far um að sýnast ótrauð
og bæla niður efasemdirnar hið innra
með sér.
„Ef til vill getur hann það ekki, Jana,
ef til vill ekki,“ sagði Priscilla eftir
andartakshik, og það vottaði fyrir glað-
Iegri ánægju í röddinni. Svo hló hún
og faðmaði Jönu. „Afsakaðu, að ég
skyldi vanmeta þig. Láttu hann fá að
kenna á því. Og hafðu engar áhyggj-
ur — ég skal hegða mér sómasamlega.“
Þegar þær komu niður, heilsaði John
þeim með ástúðlegu brosi. Án þess að
sleppa John, tók Ágústa Priscillu við
hönd sér. „Það eru meira en fimm ár
síðan þið hafið komið hingað, börnin
góð,“ sagði hún. „Látið ykkur ekki
koma til hugar, að ég sleppi ykkur
strax aftur.“ Já, hún var við þau eins
og móðir. Jana minntist ólesnu bréfanna
frá Suður-Ameríku og móður sinnar.
Bettina kom niður og virtist ætla að
eta John með augunum, þau voru vot
eins og hún væri nýkomin inn úr stormi.
Triggs kom rétt í því er kokkteilglösin
voru framborin, og í fylgd með honum
var hár og grannur maður, alvarlegur,
með stuttklippt, næstum ósýnilegt, ösku-
ljóst hár, afar útitekinn og sólbrúnn.
Fyrst í stað datt Jönu í hug, að gest-
urinn væri Cromore, vegna þess að Pris-
cilla lét í ljós mikla undrun — hún
starði og setti frá sér glasið eins og
hún væri steini lostin. Þegar gestur-
inn — Forest Carsden — heilsaði Pris-
cillu, virtist honum einnig verða hverft
við. En hann náði strax valdi á sér aft-
ur.
Priscilla var hin alúðlegasta, og sömu-
58
HEIMILISRITIÐ