Heimilisritið - 01.12.1949, Qupperneq 14

nokkra kaffipakka, áður en allt
varð um seinan, hefur hitað á
könnunni. Setjumst við nú að
veizluborði hans og röbbum.
Kóngalíf
Það er sameiginlegt álit þess-
ara sjö sjómanna, að enn séu
engin merki þess, að ævintýrið'
um Hvalfjarðarsíldina eigi eftir
að verða að veruleika á ný, þótt
enn sé of snemmt að missa alla
von. Ég spyr formanninn, sem
er ungur myndarmaður og með-
eigandi í „Gunnari“, hvernig af-
koman sé. Hann svarar eitthvað
á þessa leið:
„Utgerðarmönnum veitir á-
byggilega ekki af þeim 63%,
sem þeir fá af brúttóaflanum, ef
þeir eiga að geta haldið í horf-
inu. Og þeir 100 bátar, sem mér
er sagt að bíði þess nú að fara
undir hamarinn, sanna að eitt-
hvað er bogið við ástandið. A-
stæðan til þess að útkoman lijá
okkur, sem eigum „Gunnar“, er
ekki sem verst, er sú, að við
höfum aldrei farið norður á síld-
veiðar. Kostnaðurinn við útgerð-
ina er miklu meiri en almenningi
er ljóst og allt, sem til hennar
þarf að kaupa, óhæfilega dýrt,
einkum það, sem unnið er hér
heima. Við fáum t. d. ekki nema
70 krónur fyrir síldartunnuna,
en verðum að borga 140 krónur
fyrir hana þegar við kaupum
beitu. June Munktell vélin okk-
ar kostaði sjálf um 50 þúsund
krónur, en það kostaði aðrar 50
þúsundir að setja hana upp. Við
keyptum okkur vindu í haust.
Hún kostaði rúm ellefu þúsund,
en uppsetningarkostnaðurinn
var hátt á níunda þúsund. Nei,
það þarf ábyggilega bæði dugn-
að og forsjá, ef von'á að verða
um gróða af vélbátaútgerð“.
„Ég fæ mér lítinn vélbát“,
segir vinur minn úr Garðinum.
„Það er hægt að mokafla á vél-
bát heima. Takist þeim að friða
Reknetin lögð niður.
Faxaflóann er hægt að lifa
kóngalífi með því að eiga lítinn
bát“.
Jæja, minn kæri. Vertu þá
kóngur á vélbát, en þú mátt til
12
HEIMILISRITIÐ