Heimilisritið - 01.12.1949, Qupperneq 38

Ef hún stæði nú á fætur og
klæddi sig í rólegheitum, væri
ein klukkustund, þar til hún
færi í kirkju. Hún reis á fætur,
tók þyrnigreinina og lagði hana
fyrir framan myndina af Mar-
teini, er stóð á snyrtiborðinu.
Það var glettnisvipur á karl-
mannlegu andliti hans, er horfði
á hana undan hermannshúfunni.
„Hann er góður drengur“, hugs-
aði hún. „En það getur ekki
bjargað' honum lifandi frá stríð-
inu“. Og hvernig átti hún að lifa
áfram, ef hann komi nú ekki aft-
ur?
Er hún kom heim úr kirkjunni,
varð hún þess samstundis vör,
að eitthvað hafði gerzt. Hinrik
gamli hafði virzt vera í uppnámi,
er hann opnaði dyrnar fyrir
henni.
„Það situr ung stúlka í bóka-
herberginu og bíður eftir yður“.
„Ung stúlka?“ endurtók hún.
„Já“.
„En hversvegna vísuðuð þér
henniinn?“
Hann rétti henni krypplaðan
pappírsmiða, og frú Barkley
þekkti undir eins rithönd sonar
síns.
„Hinrik — gerðn það fyrir
Ijónið að hleypa hénni inn“.
„Ljónið?“ endurtók hún.
Það var nafnið, sem Marteinn
hafði gefið sjálfum sér, er hann
var drengur. Eitt fyrsta orðið,
sem hann hafði lært að lesa, var
ljón, og einn daginn hafði hann
hlaupið urrandi á eftir Hinrik
og hrópað:
„Eg er ljón, varaðti þig!“
Síðan hafði Hinrik alltaf lát-
izp vera dauðhræddur við ljónið.
En enginn utan heimilisins vissi
um þennan leik.
„Já, frú“, sagði Hinrik alvar-
lega og leit á hana. „Á ég að
vera kyrr hérna meðan þér farið
og athugið, hver þetta er?“
„Nei, Hinrik. Hvernig er hún
í hátt?“
„Hún — hún er eins og hver
önnur ung stúlka. Hún getur
verið hver sem vera skal“.
Frú Barkley afhenti honum
loðkápuna sína. Hún opnaði
dyrnar að bókaherberginu og sá
ungu stúlkuna sitja í einum eik-
arstólnum.
„Góð'an daginn“, sagði frú
Barkley. „Viljið þér tala við
mig?“
Unga stúlkan stóð á fætur og
tók fast utanum litlu handtösk-
una sína.
„Eruð þér móðir Ljónsins?“
spurði hún lágt.
„Ljónsins?“ endurtók frú
Barkley.
„Eruð þér frú Barkley?“
„Já, ég er hún“.
Frú Barkley var töluvert
hærri en unga stúlkan, sem —
hún komst ekki hjá að við'ur-
36
HEIMILISRITIÐ