Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 13

„Það er vissulega kál og græn-
meti, sem við lifum af“, tautaði
sá gamli. „Rósir eru aðeins fyrir
augað — ekki fyrir magann“.
En Po-lam hugsaði eingöngu
um tvö kolsvört augu, í laginu
eins og ferskjusteinar, og hann
varð glaður við, þegar eitthvað
nýtt og fagurt skaut kollinum
upp úr garðinum hans. En það
náði samt ekki neinni átt að' láta
aðvaranir föður síns eins og vind
um eyrun þjóta. Þess vegna tók
Po-lam að sníða af trjám sínum
og runnum, til þess að geta kom-
ið eins mörgum fyrir og mögu-
legt var, á sem minnstu svæði í
garðholunni. Hann tók einnig
upp á því, að skera af rótum
þeirra runna og trjáa, sem uxu
of ört og breiddu of mjög úr sér.
Hann gróf, skar af og.vökvaði
hinar sjaldgæfu jurtir sínar, og
lét sig dreyma um nettan k\-en-
h'kama á meðan — tvö yndisleg
augu, sem brostu til hans, þegar
þessi draumadís birtist við búð-
ardyr hans næstum því daglega.
I beltinu hans var gljáandi silf-
urpeningurinn, sem hún hafði
gefið honum, saumaður inn i
fóðrið — það var verndargrip-
urinn hans, minjagripur Po-
lams. Blómaverzlunin gekk á-
gætlega. Hann seldi vitanlega
ekki allt á gjafverði.
En þrátt fyrir minjagripinn,
þá þoldu ekki allar hinar dýr-
mætu plöntur Po-lams hina
harðhentu meðferð. Nokkrar
þeirra visnuðu upp og dóu, en
úr vexti og þroska annarra
kippti snögglega, svo að ekkert
ætlaði úr þeim að verða. Eink-
um var það ein trjátegundin,
sem var tæplega orðin eitt fet
að hæð, er tók að hegða sér all-
einkennilega, eftir að Po-lam
hafði beitt hnífnum sínum á
henni. Þessi tré hættu algerlega
að hækka, en héldu þó áfram að
þroskast á annan hátt. Bolurinn
varð sver og barkaiþakinn. Það
virtist sem þau eltust án þess
að vaxa, og það einkennilegasta
við allt saman var það, að grein-
ar þeirra og blöð urðu hlutfalls-
lega jafn lítil og bolurinn sjálfur.
þau urðu að fjarska litlum
trjám, alveg eins og þau sem
maður sá vaxa úti í guðs grænni
náttúrunni, en urðu þó aldrei
hærri en nálægt einu feti að hæð.
Blöð þeirra voru ekki stærri en
hreistrið á smáfiskunum, sem
syntu í bæjarlæknum. Það virt-
ist helzt svo, að þessi tré ættu
heima í allt annarri veröld, þar
sem allt væri lítið, og yrði að
sjást í gegnum stækkunargler til
þess að sýnast eðlilegt.
Po-lam varð ákaflega hug-
fanginn af þessum litlu trjám,
og hann gerði tilraunir með aðr-
ar plöntur. Elestar tilraunirnar
misheppnuðust þó, en eftir
HEIMILISRITIÐ
11