Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 17

að vekja engan af miðdegis-
blundinum, en skyndilega stanz-
aði hann eins pg þrumulostinn.
Beint framundan sér sá hann
inn í stórt og bjart herbergi í
gegnum dymar, og þar inni sá
hann greinilega hvar hin unga,
sjúka stúlka, hvíldi á glæsileg-
um k’liang, sem var fóðraður
silki. Augnablik stóð hann þarna
ráðþrota, en svo tók hann
skyndilega ákvörðun. Gætilega
lagð'i hann körfurnar sínar nið-
ur, tók dverggarðinn sinn var-
lega upp og læddist nær. An
þess að vekja hina minnstu eft-
irtekt, setti hann garðinn sinn
á lítið borð, sem stóð rétt fyrir
innan dyrnar. Þar myndi Li-an
eflaust koma auga á hann, þeg-
ar hún vaknaði. Nokkrar sek-
úndur stóð hann gra-fkyrr og
virti ungu stúlkuna fyrir ,sér.
Kinnar hennar voru blóðrauðar,
alveg eins og hún hefði mikinn
hita. Síðan sneri liann við og
flýði í flýti sömu leið' og hann
hafði komið.
Glaður í hjarta hljóp hann alla
leiðina heim til sín, yfir engi og
ekrur. Nú vissi hann, að Li-an
myndi hafa fengið kveðju hans,
og hann fann það auk þess á sér,
að þessi litli, snotri garður, sem
hann hafði gert handa henni,
myndi gleðja hana mjög, ein-
mitt núna þegar henni leyfðist
ekki að' hafa útivist, Eii í sömu
svipan greip óttinn liann. Hvað
myndi Li kaupmaður annars
segja? Hvernig gat Li-an sjálf
gefið skýringu? Og það var ekki
langt frá því, að hann dauðsæi
eftir því, sem hann hafði gert.
Hann kvaldist af óvissunni,
og ekki batnaði það eftir því sem
dagarnir liðu, því að hvorki Li-
an sjálf né þerna hennar létu
nokkuð frá sér heyra. Hve aula-
lega hafði hann ekki hegðað' sér!
En dag nokkurn kornu tigin-
mannlegir gestir á bæ föður
hans. Þeir heilsuðu gamla mann-
inum kurteislega og spurðu eftir
syninum, en við hann létu þeir
í Ijós þá ósk, að mega skoða
garðinn hans, sem hann ræktaði
hin sérkennilegu dvergtré í.
Po-lam hitnaði strax um
hjartaræturnar og hann varð
talsvert vandræðalegur, því að
hann skildi að' eitthvert sam-
band hlaut að vera á milli gest-
anna og garðsins, sem hann hafði
útbúið handa Li-an. Var ef til
vill meiningin, að draga hann til
ábyrgðar fyrir að hafa laumazt
óboðinn inn í skrúðgarð hins
auðuga Li kaupmanns?
Hann varð þess vegna daufur
og fámæltur, megnaði næstum
því ekki að svara spurningum,
sem gestirnir beindu til hans,
varðandi dvergtrén hans kæru.
„Við skiljum mætavel“, sagði
annar ókunnu mannanng, virðu-
HEIMILIS.RITIÐ
15