Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 22

vinna að vegna merkrar ævi-
sögu, og mig fór að langa til að
koma skipun á skjöl hans.
Hann var óhamingjusamur.
Það var svo augljóst að Sally
elskaði hami ekki. Hún var vís
til að segja hlæjandi: „Bob er
gamall durgur — við eigum
ekkert sameiginlegt.“ Svo sagði
hún og yppti öxlum: „En auð-
vitað var ég alltof ung, þegar
ég giftist honum. — Það er
raunar verst fyrir Bob — það
hlýtur að vera þreytandi að
vera kvæntur miklu yngri
konu.“ Hún er tíu árum yngri
en Bob og fimm árum yngri
en ég. Hún var afar góð við
mig. En hún vissi, ,að við Bob
vorum ástfangin hvort af öðru,
þó hvorugt okkar minntist á
það einu orði. En hún vissi það.
Ég ásetti mér að fara, en Bob
bað mig að vera kyrra, unz
hann hefði lokið bókinni, og
af því ég var veik fyrir, varð
ég kyrr.
Sally er ef til vill ekki jafn-
ingi minn andlega, en hún er
þúsund sinnum slóttugri. Af
einhverjum ástæðum vildi hún
að ég væri kyrr — mig grunaði
að það væri til þess að hún gæti
notið frelsis, án þess að fórna
hjónabandi, sem veitti henni
nóga peninga og þægilegt líf.
Henni tókst með lagni að gera
samband okkar Bobs vonlaust
og neyða okkur til að bæla
niður tilfinningar okkar — ger-
samlega fölsk og óþolandi til-
vera fyrir okkur bæði. Ég vissi
að ég þyldi það ekki öllu lengur
— og ég yrði að komast burt.
OFELIA stundi þungan, Bob
stóð upp og bætti viðarbút á
eldinn. „Þetta er ljóta veðrið.“
Ég kinkaði kolli. Við tvö hér
á þessari háu, welsku heiði, og
Sally ... ég velti fyrir mér,
hvar hún myndi vera. Kona fer
ekki með samkvæmiskjóla til
að dvelja hjá veikri móður
sinni sem liggur rúmföst. Ég
var ekki að njósna, þegar ég
sá hana pakka þeim niður; hún
kallaði á mig inn í herbergi sitt
til að spyrja mig einhvers, og
þá lágu þeir þar, samanbrotnir
á rúminu. Það var í samræmi
við slægð hennar að reyna ekki
að leyna mig neinu. Hún vissi,
að ég myndi ekki segja Bob
neitt. Hún vissi, af eðlisávísun,
að ég myndi aldrei hafa orð á
þeim ljótu grunsemdum, sem
ég bjó yfir, og sem sýndu mér
hvert vindurinn blés.
Og Bob hélt áfram að trúa
lygum hennar, og gerði sér
ekki það ómak að skyggnast
nánar eftir framferði hennar.
„Þér eruð afar þögul, ungfrú
McKenzie,“ sagði hann.
„Ég er að hugsa,“ sagði ég.
20
HEIMILISRITIÐ