Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 23

Hugsa um Sally, velta fyrir
mér, hvar hún myndi niður-
komin. Það voru þessi bréf,
sem komu daglega til Sally frá
London. Ég vissi, að það var
karlmaður með í leiknum, og
þar sem ég þekkti Sally var ég
hárviss um, að hún myndi ekki
bæla niður tilfinningar sínar.
En ég hafði engar sannanir.
„Yður fer vel að hugsa, en
ég vildi, að þér töluðuð við
mig,“ sagði Bob. Það var 1-
byggið bros í svip hans.
Ég gretti mig framan í hann.
„Ég er í slæmu skapi,“ viður-
kenndi ég. Lagíeg! Ég, í ryð-
litri peysu og ullarpilsi og
flókaskóm. Ég reyndi ekkert til
að vera tælandi og kvenleg.
Sally var sú fagra — töfrandi,
björt og yndisleg eins og skraut-
leg slanga og jafn banvæn. Ó,
ég vildi ég vissi, hvar hún er,
hugsaði ég, með sína mjúku í-
smeygilegu rödd og skæran,
seytlandi hlátur!
Hann kveikti á útvarpstæk-
inu og gjallandi dansmúsik
fékk okkur bæði til að hugsa
um Sally, og Bob glotti og sagði:
„Sleppum þessu í kvöld, Peg.“
Sally var vön að hlusta á
dansmúsík timunum saman,
sneri takkanum á hverja stöð-
ina eftir aðra, unz Bob var
næstum ærður.
Ég var í afleitu skapi, eins
og ég hafði sagt honum. Ég
var leið og önug. „Mér fellur
þetta vel,“ sagði ég. Stormur-
inn kom í byljum inn yfir fjöll-
in og skall eins og brim á vest-
urhlið gamla hússins. Ég er viss
um, að hún er einhvers staðar
að dansa núna! hugsaði ég æst.
„Þið hlustið á Freddie Bishop
og hljómsveit hans frá Rúmen-
íuveitingahúsinu í London. Við
leikum enn eitt lag ...“ sagði
röddin í útvarpinu.
Ég hafði komið í þetta glæsi-
lega veitingahús með glergólf-
in og eldrauðu floshúsgögnun-
um og svimháu verðlagi á öllu.
í stormi fjallanna, í þessu arin-
lýsta herbergi, gátum við heyrt
fótatak dansfólks í London,
drunur í trumbum og háa blást-
urstóna, lófaklapp, hlátur og
samtöl hins káta hóps. Ég lok-
aði augunum, og mér var sem
ég sæi það og greindi orðaskil.
Bob hló til mín, og ég spratt
á fætur og fór út úr stofunni.
Ef ég yrði þar stundinni leng-
ur, myndi ég bresta í grát —
og Jivað yrði þá um okkur? Við
myndum fallast 1 faðma, eða
kveðjast að eilífu. Það var eins
og að dansa á línu, að lifa
svona. .
Ég fór inn í herbergið mitt,
þvoði mér í framan og reyndi
að jafna mig. Svo gekk ég hægt
niður stigann,
HEIMILISRITIÐ
21