Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 56

veiðunum. Báturinn lá við bryggjuna,
og hún ímyndaði sér að hann væri bú-
inn til ferðar.
I því skapi, sem Joan var þessa stund-
ina, hugsaði hún ekki vitund út í það,
að hún hefði enga hugmynd um í
hvaða átt hún ætti að stýra, og að hún
myndi að líkindum deyja úr hungri og
þorsta, ef bátinn ræki þá ekki á sker.
Það var henni allt einskisvert. Hún lcit
á dauðann sem íausn.
Hún breytti þegar í stað eftir þess-
ari örvæntingarfullu hugmynd og flýtti
sér niður á bryggju, með Renu á hæl-
unum. Rcna fór aftur að hrópa af
hræðslu, þegar Joan stökk út í bátánn.
„Tabu, tabu, frú!“ hljóðaði hún með
sinni skrækróma röddu. „Stóri hákarl
taka þig. Þú verða hér! Húsbóndinn
segja ég gæta þín. Þú hér, eða mikli
maður, húsbóndinn, drepa mig og
drckka blóð mitt“.
Joan lét sig læti hennar engu skipta.
Hún var skyndilega önnum kafin við
að komast af stað án augnablikstafar.
Hún var skjálfhent, er hún setti vélina
í gang og kastaði línunni, sem báturinn
var bundinn með.
Rena hélt áfram að hrópa til hennar
og rak upp skerandi óp, þegar bátur-
inn tók að hreyfast burtu frá bryggj-
unni. Svo tók hún undir sig mikið
stökk og kom niður á þilfarið, næstum
á höfuðið á Joan, enda varð Joan svo
mikið um, að minnstu munaði að hún
stýrði bátnum upp á grynningu.
„Ut úr bátnum — ég vil ckki hafa
þig með!“ hrópaði Joan, um leið og
hún hafði náð sér aftur. Rena féll á
kné fyrir henni, greip um fót hennar
og masaði eitthvað, sem hljómaði helzt
eins og bænir og áskoranir. „Ot úr
bátnum", endurtók Joan. „Annars
varpa ég þér fyrir borð — til hákarls-
ins. Farðu heim og segðu húsbónda þín-
um, að ég komi aldrei aftur“.
Hún stöðvaði vélina og reyndi að
koma stúlkunni út fyrir borðstokkinn,
cn Rena veitti mótstöðu, að vonum,
lagðist niður í botn bátsins, greip dauða-
haldi í hvað sem fyrir var og hélt á-
fram að hrópa og kalla. Joan varð það
ljóst, að hún hafði ekki krafta til að
varpa Renu fyrir borð, og að ef hún
sneri til lands aftur og reyndi að setja
hana í land, myndi Rcna reyna með
valdi að varna henni að fara.
„Jæja, úr því þú vilt ekki fara með
góðu, verðurðu að koma með mér“,
sagði Joan ákveðin. Hún setti vélina
aftur í gang og stýrði beint á haf út.
„Þú getur kannskc sagt mér hvert ég
á að stýra?“ sagði hún hryssingslega.
Rena var utan við sig af hræðslu og
hélt áfram að snökta og biðja, en Joan
skcytti því engu.
„Hvert ætli væri bezt að stýra?“
spurði Joan sjálfa sig, þegar hún var
orðin rólegri. „Ég hef enga hugmynd
um, hve rnikið bensín er í tanknum,
og við höfum hvorki mat né drykk.
En ég get ekki snúið við. Nei, ég sný
ckki við. Ég vil heldur deyja en snúa
við til Muava. En máske er hyggilegt
að lenda annarsstaðar á eyjunni, til að
reyna að ná í dálítið af diykkjarvatni
og ávöxtum, og athuga kortið, ef Hil-
ary hefur látið það vera kyrrt í bátn-
um. Ég get þá ef til vill fundið á því,
hvar næsta eyja er“.
Meðan hún íhugaði, hvernig hent-
ugast væri fyrr hana að haga gerðum
54
HEIMILISRITIÐ