Heimilisritið - 01.05.1951, Side 6

með hnúða á endunum. Fyrstu högg-
in mcð þessari þríklofnu svipu flettu
holdinu að beini, og til að auka sárs-
aukann voru sinneþsplástrar eða salt-
vættir klútar lagðir að sárinu.
Vaska missti aldrei sjálfstjórn sína,
þegar hann var að tyfta stúlkurnar,
hann var alltaf jafnþögull og óbifanleg-
ur, og alltaf með sama úlfssvipinn í
augnaráðinu, hann kipraði augun bara
dálítið meira, en það gerðj þau enn
græðgislegri. ..
Vaska var snillingur að fmna upp
nýar pyndingaraðferðir og gerði starf
sitt að listrænm íþrótt.
Eitt dæmi skal tilfært: I cinu hóru-
húsinu lék grunur á, að stúlka að nafni
Vera hefði stolið fimin þúsund rúbl-
um frá viðskiptavini, sem var kaupmað-
ur frá Síberíu. Hann skýrði lögreglunni
frá, að hann hefði vcrið mcð henni og
vinstúlku hennar, Söru, inni í herbergi
Veru; Sara hefði farið cftir cina klukku-
stund, en Veru hefði hann ekki yfir-
gefið, fyrr en undir morgun og þá hefði
hann verið mjög ölvaður.
Málið var Iagt fyrir rétt; rannsóknin
tók mjög langan tíma, báðar hinar grun-
uðu vom settar í gæzluvarðhald, en
látnar lausar sökum skorts á sönnun-
um.
Þegar stúlkurnar voru loksins 'komn-
ar aftur á vinnustaðinn, var byrjað að
yfirheyra þær á nýjan leik, í þetta skipti
af forstöðukonunni, sem var viss um
sekt þeirra, og krafðist nú síns hlutar.
Sara var svo heppin að geta gert
hreint fyrir sínum dyrum: hún hafði
ckki tekið þátt í þjófnaðinum. Þá varð
Vera fyrir allri hríðinni. Hún var lok-
uð innj í gufubaðstofunni og fékk ekk-
ert annað en kavíar að borða, en stúlkan
var forhert og neitaði að skýra frá, hvar
pcningarnir væru faldir. Forstöðukonan
varð þá að leita til Vaska um hjálp.
Hún lofaði honum ioo rúblum ef
hann gæti fengið stúlkuna til að játa.
Eina nótt, þegar Vera píndist í gufu-
baðinu, kvalin af þorsta, hræðslu og
myrkfælni, kom djöfullinn í heimsókn.
Hann var svartur og kafloðinn, gaf
frá sér bláleitan reyk og af honum var
megn fosfórlykt. Hann starði á stúlkuna
með hræðilegum, glóandi augum. Hann
tók sér stöðu fyrir framan hana og
spurði með ægilegri rödd:
— Hvar eru peningarnir?
Hún missti vitið af skelfingu.
Þetta var að vetri til. Morguninn
eftir, þegar farið var með hana berfætta
og hálfnakta gegnum snæviþakinn garð-
inn, hló hún kyrrlátlcga og tautaði fyr-
ir munni sér:
— Á morgun fer ég til kirkju með
mömmu ... til kirkju með henni
mömmu . . . til kirkju með mömmu . . .
á morgun . . .
Þegar Sara sá hana þannig á sig
komna, viðurkenndi hún hálfkæfðri
röddu og utan við sig, að hún hefði
stolið peningunum.
HVORT VAR það hræðsla cða hat-
ur, sem réð tilfinningum stúlknanna í
garð Vaska? Því er erfitt að svara.
Þær héldu sér allar til fyrir honum,
allar sóttust eftir þcini heiðri að sænga
með honum, en samtímis reyndu þær
að fá viðskiptavini sína, sem þær létu
ekki borga, gcsti upp og ofan og aðra
dyraverði, til að berja öndina úr skrokk
hans. En Vaska var týhraustur, og
4
HEIMILISRITIÐ