Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 8

á vissan púnkt; augnalokin sigu, neðri-
vörin varð slöpp, svo að skein í hvít-
ar, sterkar tennurnar. Síðan hófust dá-
samlegar hrotur, svo að allir ráku upp
rokna hlátur í kringum hana; en hún
svaf bara áfram.
Það kom hörmulega oft fyrir; for-
stöðukonan geisaði og sló hana í and-
litið, en það gat ekki vakið hana að
gagni. Axinja grét dálítið og sofnaði
aftur.
Svo tók Vaska að sér að annast hana.
Eitt sinn þegar Axinja hafði sofnað
í sófanum, við hliðjna á viðskiptavini,
sem hafði drukkið töluvert og drap
einnig höfði, gekk Vaska til hennar,
tók í handlegg henni án þess að segja
eitt orð og dró hana út með sér.
— Ætlarðu að berja mig? spurði Ax-
inja.
— Þú ert búin að vinna til þess, sagði
Vaska.
Þcgar í eldhúsið kom, skipaði hann
henni að fara úr fötunum.
— Sláðu nú ekki of fast, sagði Ax-
inja.
— Haltu kjafti.
Hún var í einni saman skyrtunni.
— Farðu úr henni, skipaði hann.
— Svínið þitt, sagði stúlkan andvarp-
andi og lét skyrtuna falla.
Vaska greiddi henm högg á berar
axlirnar.
— Ut í garðinn! Svona!
— Ertu genginn af vitinu? Ég gæti
fengið kal.
— Haltu kjafti! Heldurðu, að þú
hafir nokkrar tilfinningar, beljan þín!
Hann ýtti henni útfyrir og rak hana
á undan sér með litlum, sárum svipu-
höggum og skipaði henni að leggast
niður í snjóskafl.
— Vaska ... Þú getur ekki ætlazt
til þess.
— Haltu kafti!
Hann þrýsti höfði hennar niður í
snjóinn til þess að kæfa óp hennar og
strýkri hana lengi, nieðan hann endur-
tók í sífellu:
— Liggðu kyrr, merin þín!
Þegar hann hætti loksins og lofaði
henni að standa upp, stamaði hún,
skjálfandi af kulda og sársauka, meðan
tárin runnu niður vanga hennar:
— Bíddu bara rólegur, Vaska! Þinn
tími kemur áreiðanlega, vertu viss um
að þú átt eftár að gráta, þú líka! Það
er guð sem ræður —
— Mér er nákvæmlega sama um
þetta kjaftæði þitt, sagði hann ósnort-
inn. Þú getur reynt að fá þér blund í
salnum einu sinni enn! Ég skal reka þig
út í garðinn. Þú skalt fá að kenna á
keyrinu, og á eftir skal ég ausa yfir þig
köldu vatni.
LÍFIÐ á sína cinföldu vizku, scm við
köllum tilviljun; einstaka sinnum kem-
ur fyrir að það launar okkur, en oftast
hefnir það sín á okkur, og eins víst og
það em skuggar og Ijós í veröldinni,
leiðir sérhver mannleg athöfn til endur-
gjalds. Það er sannreynt, og allir geta
orðið fyrir því, og allir eiga að vita
þetta og geyma í minni sér. . .
Það kom sú tíð, að einnig fórnar-
lömb Vaska fengu uppreist.
Eitt kvöld, þegar stúlkurnar sátu til
borðs í eldhúsinu hálfnaktar, áður en
þær færu niður í salinn, varð hinni fjör-
ugu og illkvittnu Lídu litið út um
HEIMILISRITIÐ