Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 9

gluggann. Hún sagði kæruleysislega:
— Vaska er kominn heim.
Þcssari yfirlýsingu var tekið með
gremjufullum upphrópunum.
— Nei, sjáið þið bara! hrópaði Lída.
Skepnan er full. Og pólitíið verður að
flytja hann heim. Sjáið þið!
Þxr börðust um að komast að glugg-
anum.
— Þeir verða að hálpa honum út
úr vagninum. Bravó, það hefur komið
eitthvað fyrir hann! xpti Lída fagn-
andi.
Eldhúsið glumdi af skammaryrðum
og illkvittnislegum hlátri. Stúlkurnar
þutu af stað niður stigann með hrind-
ingum og ópum, til að njóta þess að
sjá hinn hjálparvana kvalara sjnn.
Þær komu nógu snemma til að sjá
lögrcgluþjóninn og ökumanninn styðja
Vaska inn um dyrnar; hann dró vinstri
fótinn á eftir sér.
— Vasili Mironytsj! Hvað hefur
komið fyrir yður? hrópaði forstöðukon-
an.
Vaska hreyfði höfuðið og svaraði
hásri rödd:
— Ég datt úr--------
— Hann datt úr sporvagninum, sagði
lögregluþjónninn til skýringar. Hjólið
fór yfir fótinn. Hann þoldi það ekki!
Stúlkurnar þögðu, en augu þeirra
glóðu sem kol.
Vaska var borinn upp í lierbergi sitt,
lagður í rúmið, og síðan var sent eftir
lækni. Stúlkurnar stóðu kringum rúm-
ið hans, skiptust á þýðingarmiklum
augnagotum, en sögðu ekki orð.
— Hypjið þið ykkur burt, hrópaði
Vaska.
Engin þeirra hreyfði sig,
HEIMILISRITIÐ
— Nú! Þetta finnst ykkur gaman,
eða hvað?
— Það er ekkert til að grenja út
af, sagði Lída glottandi.
—- Komdu þeim út héðan, kallaði
Vaska til forstöðukonunnar. Hvað vilja
þær hingað!
— Ertu hræddur við okkur? sagði
Lída og laut yfir hann.
— Farið þið niður, stúlkur, farið þið
niður.
Þær yfirgáfu, ófúsar, herbergið. En
sérhver þeirra sendi honum óheillavæn-
legt augnaráð, og Lída sagði lágt:
— Við komum aftur í heimsókn.
En Axinja skók knýttan hnefann
og kallaði:
— Kvikjndið þitt! Þetta var rétt
mátulegt á þig!
Hinar voru mjög hissa á dirfsku
hennar.
Niðri í salnum greip þær leiðslu-
kcnnd illgirni, sem þær höfðu aldrei
kynnzt áður. Ofsakátar hæddtt þær og
svívirtu böðul sinn, svo að forstöðukon-
unni stóð engan veginn á sama, en
annars var ekki laust við að einnig hún
hefði sömu tilfinningar og stúlkurnar.
Hún giaddist yfir óhappinu, sem
hent hafði Vaska; hann hafði alltaf
farið með hana eins og hún væri lægra
sett en hann, en henni var ljóst, að
hún átti honum einum að þakka hinn
ágæta húsaga og lagði því hömlur á til-
fjnningar sínar.
Læknirjnn kom og skoðaði sjúkling-
inn, batt um fótlegginn, skrifaði nokkra
lyfscðla og hélt sína leið, eftir að hann
hafði ráðlagt forstöðukonunni að senda
Vaska í sjúkrahús.
-— Heyrið þið, stelpur, eigum við að
7