Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 22

„Hvernig var það öðrn vísi
þá?“
„Allavega. Oðru vísi regn.
Fjörlegra. Regnið er dapurt í
kvöld. Regn hefur sinn geðblæ,
hefurðu tekið eftir því?“
„Ég veit ekki. Ég held það
endurspegli bara okkar eigin til-
finningar. Varstu glaður þegar
regnið var fjörlegt?“
„Já, ég var glaður. Við fund-
um ekki einu sinni til regnsins
þá“.
„Við hver?“
„O, það var stúlka“.
„Segðu mér frá því“.
ei .
„Af hverju?“
„Ég veit ekki. Hvað viltu
vita?“
„Segðu mér frá henni. Varstu
ástfanginn af henni?“
„Já“.
„Nú, og livað skeði?"‘
„Hvað áttu við með: hvað
skeð'i? Af hverju heldurðu, að
eitthvað hafi skeð?“
„Eg veit það“.
„Hvernig veiztu það?“
„Maður finnur það. Eg veit,
en ég skil ekki. Segðu mér, hvað
hét hún?“
„Gunní“.
„Það er skrýtið“.
„Hvað er skrýtið?“
„Gunní. .. . Það var vani að
nefna stúlkuna Gunnu, í lesbók-
unum í fyrsta bekk“. Það' var
bjánalegt að segja þetta. Þú
snýrð út úr. Hann ætlaði að
segja þér eitthvað. En hvað ertu
að reyna að fá hann til að segja
þér? Því ertu að skipta þér af
honum? Honum hefur sárnað.
Hann langar ekki að tala um
Gunní. Þú ættir að skilja það.
Jæja, ekki bað ég hann að ganga
með mér. Jú, þú gerðir það. Þú
sagðir: „Nei, ég hef ekkert á
móti því“. En það þýddi bara:
,„Gakktu með mér, ég er ein-
mana“. Nú, hann vissi það ekki.
„Segðu mér, hvernig var að
ganga í fjörlega regninu. Hlóguð
þið?“
„Já, við hlógum“.
„Hvers vegna? Voruð þið ást-
fangin?“
„Já“. Svo sagði hann: „Hún
vildi taka af sér skóna og ganga
þannig í regninu, og ég sagði:
„Nei, það er vitlaust. Það gerir
enginn“.
Af hverju segir hann mér
þetta? Það kemur mér til að
langa að grá'ta.
Hún sagði: „Maður gæti grát-
ið hérna í regninu, og enginn
myndi vita það, því allt er tóm
tár“.
Hann sagði: „Hvað kemur
þér til að segja það?“
Hún sagði: „Ég veit ekki.
Mér datt það bara í hug. En
hvað' um þig og Gunní. Eruð
[jið ennþá ástfangin?“
20
HEIMILISRITIÐ