Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 42

tók motturnar tvær og kinkaði
kolli til hundsins. Hann gekk út
á hornið og fór þar upp í stræt-
isvagn. Hundurinn settist í
kjöltu lians.
Vagnstjórinn þekkti hann og
spurði:
„Góður dagur?“
„Agætur“, svaraði Hatherly
og klóraði hundinum á bring-
unni.
„Hvernig er Lappi?“
„Hann er góður“.
„Eg er viss um, að hann er
íeginn að' vera laus við rigning-
una“.
„Já. Honum er meinilla við
hana“.
Þetta var löng leið, en að
henni lokinni flýttu Hatherly og
hundurinn sér í rigningunni
lieim til sín. Gatan var illa lýst,
og það var enginn hurðarhúnn,
því einhver hafði snúið hann af
til að selja sem brotamálm. Inni
var lykt af gasi og steikarsterkja,
en það birti yfir svip Hatheriys
meðan hann gekk stigana þrjá
upp í íbúð sína.
Það var hlýtt í herberginu og
sæmileg lnisgögn. Kona stóð við
eldstóna og hrærði eitthvað á
steikarpönnu. Hún leit við.
Hundurinn þaut til hennar. Hún
tók hann upp, og hann sleikti
hana af miklum innileik.
„Lappi . . . blessaður kallinn!
O, hvað hann er blautur! En nú
skai hann fá gott að borða og
verða þurr“.
„Alit harida hundinum, en
ekkert handa nlér, he?“ sagði
Hatherly.
Hún setti frá sér hundinn og.
faðmaði manninn að sér.
„Blessaður gamli drengurinn
minn! Var þetta erfiður dagur?“.
Hann þrýsti vanganum að
henni. „Xei, hreint ekki. Gættu
að' þér — þú mylur kökurnar“.
Hún sá, að hann hélt á bréf-
poka.
„Hvað hefurðu þarna?“
„Sjáðu!“
„Petit fours!“
„Bara til að minna þig á
París“.
„O, Jim, þú hefðir ekki átt
að gera þetta. En sú eyðslu-
semi!“
„Hver er hræddur við hung-
urvofuna núna!“ sagði hann.
Hann fór úr jakkanum og
kveikti sér í sígarettu.
„Drottinn minn, það er gott
að vera kominn heim! Hvern
heldurðu að ég hafi séð' í dag?“
„Veit ekki“.
„Grigson“.
Hún var að láta kökurnar á
disk. Hún missti þær næstum.
„Grigson?“
„Já. Hann lét shilling í húf-
una nrina. Hann þekkti mig
ekki“.
„Ja — ég eu. hissa. .. . Eftir
40
HEIMILISRITIÐ