Heimilisritið - 01.05.1951, Page 47

hann áfram. „Má ég ekki hafa
ánægjuna af að gefa yður þenn-
an litla blómvönd?"
Hún vissi auðsjáanlega ekki
hverju hún átti að svara, og það
var kannske einmitt þess vegna
að hún tók við blómunum.
„Þetta eru ósköp ómerkileg
blóm,“ sagði hann. „Hófsóley,
en hún hefur sérkennilegan
ilm.“
„Ég þakka,“ sagði hún og lagði
blómin við hlið sér í sætið.
„Mér finnst endilega eins og
við höfum sézt einhverntíma áð-
ur,“ sagði hann.
,,Þetta er nú orðinn slitinn
brandari, finnst yður ekki.“
„En við höfum víst alls ekki
sézt áður,“ — hélt hann áfram.
„Ég átti bara við, að það er til
fólk, sem heldur alltaf að það
hafi sézt áður. Já, ef það hefur
aðeins talazt við stundarkorn,
finnst því að það hafi þekkt
hvort annað alla ævi.“
Hann fann vel að hann komst
heldur klaufalega að orði og
hann hefði orðað þetta betur
í bókinni sinni. En hann var
búinn að fá nóg af því, að
skipuleggja setningar sínar; í
dag átti hann frí.
„Nú ef þér eigið við, að þér
þekkið mig svona vel, þá skil
ég ekki hvers vegna þér stand-
ið hér og tefjið mig,“ sagði
hún, og steig um leið á bensín-
gjafann og ók í burt.
„Konur, Skot minn,“ sagði
hann, þegar rykið eftir bílinn
hafði setzt, „konur eru yndis-
legar verur. Manstu eftir Agn-
ete? Það var hún, sem var svo
hrædd um að þú skemmdir
sokkana hennar, þegar þú
komst hlaupandi til að heilsa
henni. „Skot elskar bein,“ sagði
ég við hana. „Hvað vinnurðu
þér inn mikla peninga með því
að skrifa skáldsögur?“ sagði
hún. En við sklum hætta að
tala um Agnete, Skot. Það er
alltof gott veður til þess. Ann-
ars réði ég hana af dögum í
bókinni. Hvernig heldurðu að
Anders líki endirinn? Kannske
dálítið óljós. En bækur eiga að
vera óljósar nú á tímum. Ef
fólk skilur þær strax finnst því
ekkert til þeirra koma. Og þú
veizt hvað Anders er vanur að
segja: „Þú verður að skrifa
þannig, að bækur þínar veki
umræður, og ef ekki annað, þá
að minnsta kosti umræður um
hvað það sé í rauninni, sem þú
meinir.“
Skot fór að gelta í miklum
ákafa, og allt í einu tók hann
undir sig harðastökk og hljóp
frá Ragnari. Úti á veginum
stóð lítill bíll, og ung stúlka
stóð út á miðjum akveginum
og starði hugsandi á vinstra
afturhjólið.
HEIMILISRITIÐ
45