Heimilisritið - 01.05.1951, Síða 60

Full viðbjóðar sneri Joan sér frá hon-
um og gckk inn í húsið.
XVI
Samkomulag við höfðingjann
Það leið nokkur stund, þangað til
svarti Doylc kom. Hann var sótrauð-
ur í andliti með illskuglampa í svörtu
augunum, og hvftar tcnnur hans í
svörtu skegginu gerðu hann líkastan
grimmum hundi, sem fitjar upp á trýn-
ið. Hún hafði rétt áður heyrt óp og ó-
hljóð úti fyrir og gat sér þess til, að
Doyle hefði aftur verið að gera einhverj-
um skiljanlegt, hver væri „húsbóndi á
þessu hcimili.“ Hann nuddaði hægri
höndina, og hnúar hans blæddu.
,,Þér þurfið ekki að taka þetta svona
nærri yður, kæra Joan,“ sagði hann, er
hann sá viðbjóðinn í' svip hennar. „Ann-
ars voruð þér tilefni þessa lítilvæga á-
rekstrar sem varð. Höfðinginn er auð-
sjáanlega rcjðari en mig grunaði. Meira
að segja menn mínir álíta, að þér séuð
hans eign, af því það voru menn hans,
sem tóku yður höndum. Þeir álíta, að
ég hafi stolið yður frá honum. Ég varð
að halda á öllum mínum líkamlega
sannfæringarkrafti, til þess að sannfæra
þá um að þér væruð nxí mín eign, og
að það kostaði hvern þann lífið, sem
reyndi að taka yður frá mér.“
„Ég tilheyri yður ekki! “ sagði Joan
ákvcðið.
„Ég bjargaði lífi yðar, þcssvegna til-
heyrir líf yðar mér,“ sagði Doyle og
hélt áfram að núa blóðið af hcndinni.
„Hilary Sterling 1/tur sjálfsagt á vður
sem eign sína, af því hann stal yður.
Og þannig. er því varið með höfðingj-
ann. Hann lítur á yður sem sína eign,
af því fólk hans náði yðiut Til cru forn
lagaákvæði, sem segja, að það að hafa,
sé níu tíundu hlutar af réttinum. Afsak-
ið augnablik, meðan ég þvæ mér um
hendurnar. Aldrei þessu vant gleymdi
ég að láta á mig hanzkana, og það
sprakk fyrir á hnúunum á mér í viður-
eign við einn negrann minn.“
Hann gckk brosandi inn í bakher-
bergið og kom þaðan eftir nokkrar mín-
útur með bindi um hægri hönd.
„Hér á Muava er maður aldiei nógu
varkár í þessum efnum,“ sagði hann
og fékk sér sæti. „Það getur komið í-
gerð í hvað litla skeinu sem er. Fáið
yður sígarettu."
Joan flýtti sér að þiggja boðið og
reyndi að láta ekki á því bera, hvað
hún væri hrædd. Það sem hann hafði
sagt henni um óróann meðal hinna
innfæddu hafði gjört hana kvíðafulla.
Doyle kvejkti sér í vindli og sat þög-
ull og starði á hana.
,,Eigið þér oft í brösum við þá inn-
fæddu?“ spurði hún Ioksins, þegar hún
gat ckki þolað þögnina og augnaráð
Doyles lengur.
„Sjaldan," svaraði Doyle hörkulega.
„En vilji þeir ófrið, fá þeir saax ósk
sína uppfyllta, svo að þeim skiljist hver
er húsbóndinn hér. Ef það væri ckki
hættulegt að skilja yður eftir eina,
myndi ég fara niðurcftir og gefa höfð-
ingjanum lexíu fyrir það, að hann hef-
ur vogað sér að æsa ættstofninn upp á
móti mér. Hann er bálreiður út af því
að ég skyldi hafa tekið yður undir
mína vernd. Ég get fullvissað yður um,
58
HEIMILISRITIÐ