Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 62

innfæddu, sem stóðu á bak við höfð-
ingjann, hafði skotvopn í hendi og
hefði auðveldlega getað skotið hann,
þar sem hann kom gangandi. Ósjálf-
rátt hélt hún niðri í sér andanum af
cftirvæntingu, þangað til höfðinginn
lyfti hendinni sem svar við kveðju
Doyles.
Nú fóru fram langar umræður. Doyle
pataði ákaft og talaði mikið. Hann virt-
ist ýmist rejður eða sáttfús. Hann bað-
aði út höndunum, benti með hanzka-
klæddu hendinni ýmist til hússins, upp
í loftið eða út yfir frumskóginn, og
aftur og aftur steytti hann hnefann
rétt að nefinu á höfðingjanum, scm
sat alveg hreyfíngarlaus, með óútreikn-
anlegan svip á tatoveraða smettinu. En
að lokum fór hann að brosa, kinka kolli
og ranghvolfa augunum, og álvktaði
Joan af því, að hann væri orðinn ánægð-
ur.
Samningarnir cnduðu þannig, að
Doyle tók annann hramm höfðingjans
báðum höndum og hrjsti hann hjartan-
lega og kallaði síðan til eins af mönn-
um sínum, sem kom þjótandi með
bakka, sem á var ginflaska. Doyle og
höfðinginn drukku síðan sitt hvort glas-
ið í sáttaskyni, og höfðinginn rang-
hvolfdi augunum og smjattaði með hin-
um þykku vörum sínum, er hann
hvolfdi í sig gininu. Þvínæst báru burð-
armenn hans hann burtu, en hann hélt
fast utan um ginflöskuna.
Doyle strauk hökutopp sinn og stóð
við hliðið með sigurbros á vörum, með-
an höfðinginn hélt burtu með fylgdar-
lið sitt. Svo sneri hann sér við og horfði
til káetunnar á þakinu, þar sem Joan
hafði auga á honum. Svipur hans og
stcllingar minntu Joan á óperusöngvara,
sem horfii- upp á svalirnar eftir lófa-
klappi.
„Býstu við því, að ég kasti blóm-
vendi niður dl þín?“ sagði Joan við sjálfa
sig. ,,Þú líkist fullkomlega leiksöngv-
ara, en maður verður að játa, að þú
kannt að temja þá innfæddu."
Hún var niðursokkin í hugsanir sín-
ar, er loftshleranum var hrundið upp
litlu síðar og höfuð Doyles kom í ljós.
,,Nú er óhætt fyrir yður að koma nið-
ur, Joan,“ sagði hann. ,,Ég hef komizt
að samkomulagi við höfðingjann, svo
að við höfum ekkcrt að óttast af hans
hendi. Komið nú niður og við skulum
fá okkur að borða.“
Joan kom niður stigann og sá þá,
að nokkrir innfæddir voru að leggja á
borðið.
„Þarna sjáið þér, kæra Joan, að mér
tókst að semja um þetta. Líkurnar voru
ekki nema ein á móti hundrað, en
samt fékk ég yfirhöndina. Ég veit
hvernig ég á að snúast við vandamáli,
finnst yður það ekki? Ég hef oft telft
á tæpasta vað með lífið að veði, og
ég vjl gera það oft ennþá ef um yður
cr að tefla.“
„Hvernig fóruð þér að því að gera
höfðingjann ánægðan?" spurði Joan,
sem dauðleiddist gortið í Doyle. „Var
ginflaskan borgun fyrir öryggi mitt og
yðar?“
,,Nei, flaskan var aðeins gjöf til að
fulivissa tröllið um vináttu mína, og
við drukkum eitt staup til að staðfesta
samkomulag okkar,“ svaraði Doyle og
hló. „Ég gerði verzlun við höfðingjann,
og það mun sjálfsagt vera gaman fyrir
yður að heyra skilyrðin. (Framh.)
60
HEIMILISRITIÐ