Heimilisritið - 01.06.1951, Page 51

Og svo pældu þau í gegnum
öll bréfin.
„Þau eru öll árituð til okkar
beggja sameiginlega“, sagði
mamma sigri hrósandi. „Það er
bara ekkert einkabréf til þín. —
--------Jú annars, það er“. Hún
hélt á aflöngu umslagi.
„Láttu mig fá þetta bréf,
Mabel“, sagði pabbi og röddin
varð svo undarlega hikandi. „Eg
hugsa að það sé viðVíkjandi eft-
irlaununum mínum“.
„Viltu segja mér hvaða tjón
getur hlotizt af því að ég opni
slíkt bréf“, sagði mamma, ,og
stríðnin leiftraði úr augum henn-
ar.
„Mundu eftir að ég hef aðvar-
að þig, Mabel“.
Mamma fór að hlæja, og byrj-
aði að rífa upp bréfið.
„Mér Hð’ur ekki rétt vel“,
sagði pabbi, „ég held ég fari upp
og leggi mig stundarkorn“.
„En vertu ekki lengi, Georg“,
sagði mamma og horfði á bréfið,
eins og það væri raketta, sem
gæti sprungið í höndum hennar
þá og þegar, „því ef eitthvað
hefur skeð, sem getur kom-
ið í veg fyrir að þú fáir eftir-
launin, er betra að við tökum
það til athugunar á með'an við
erum hér öll samankomin“.
„Það er ekkert athugavert við
eftirlaunin mín, þau skal ég á-
reiðanlega fá“, sagði pabbi, sem
var ekkert ánægjulegur á svip-
inn.---------„Nei, það er allt
annað, sem hryggir mig.-------
Svo er mál með vexti, að ég
hef farið á bak við þig í fjörutíu
ár, Mabel. — Það er ekki af-
mælisdagurinn minn í dag. Ég
er fæddur 3. desember“. Að því
mæltu sneri hann sér við og leit
af einum á annan, þar sem við'
sátum kringum borðið.
„Haldið ykkur öll saman“,
hrópaði hann, þó að við værum
öll of agndofa til að mæla orð
frá munni, „því það ætla ég rétt
að láta ykkur vita, að hefði ég
ekki þá gripið til þessarar litlu
skreytni, sætuð þið’ ekki hér í
dag!“ Hann leit á mömmu. —
„Og þú sennilega ekki heldur,
Mabel, því þá hefðirðu auðvitað
tekið Wesley og værir orðin
bankastjórafrú, enda er það
miklu fínna“.
„Hvernig dirfistu að tala til
mín!“ sagði mamma og fór að
hágráta.
Pabbi flýtti sér til hennar.
„Þú mátt ekki gráta“, sagði
hann í bænarróm, „hvaða máli
skiptir það, hvort ég á afmælis-
dag í ágúst eð'a desember?“
„Alls engu“, sagði mamma
snöktandi. „Ég hef vitað það í
mörg ár“.
„Hefurðu vitað það, og þér
var alveg sama?“ Pabbi var eitt
spurningarmerki.
HEIMILISRITIÐ
49