Heimilisritið - 01.06.1951, Qupperneq 59

ar. Howcs heldur, að hann muni fá
einhverja hlutdeild í yður, en látið mig
koma honum í réttan skilning um ætl-
un mína, þegar hann hefur hjálpað
mér til að losna við Hilary Sterling.
Howes er einungis verkfæri rnitt. Hann
segist vera amerískur, af því að hann
heldur, að með því hafi ensku yfir-
völdin ekkert yfir sér að segja, en í
raun og veru er hann ekkert annað en
flækingur frá aumasta hverfi Lundúna-
borgar.“
„Þýðir ekkert að höfða til tilfinninga
yðar, drengskapar eða sómatilfinning-
ar?“ sagði Joan í örvæntingu sinni.
,,Munið það þó, að þér eruð hvítur
maður, og þótt aldrei nema að þér haf-
ið komizt á öndverðan meið við lands-
lög, þá er það skylda yðar að vernda
konu sem er landi yðar.“
„Verið fullkomlega rólegar, ég mun
áreiðanlega vernda yður,“ sagði Doyle
og hló ruddalega. Hann fór að fikra
sig fram með borðinu til Joan, en hún
vék sér undan, skref fyrir skref. „Hvað
gagnar yður að reyna að sleppa frá
mér? Þér vitið ósköp vel, að þér slepp-
ið ekki frá mér, og því meiri tilraunir
sem þér gerið til þess, því ákafari verð
ég í að ná yður. Ég hef óskað eftir að
cignast yður, frá því fyrst að ég sá
yður.“
,,Þér vogið yður ekki að snerta mig!“
hrópaði Joan og reyndi stöðugt að forð-
ast Doyle.
Allt í einu velti hann um borðinu,
svo að Joan klemmdist milli þess og
veggjarins, og áður en hún gæti gert
tilraun til að Iosna, hafði hann gripið
í handlegginn á henni. Joan barðist ör-
væntingarfullri baráttu, en gat ekki
losað sig, og Doyle tók hana í faðm
sinn og þrýsti henni að sér.
„Það þýðir ekkert að stritast á móti,
kæra mín,“ stundi hann. „Þú sleppur
ekki frá mér. Það þýðir ekki fyrir þig
að hljóða,“ bætti hann við, þegar Joan
í örvæntingu sinni tók að hrópa á hjálp.
,,Þeir innfæddu koma þér ekki til hálp-
ar. Vertu nú skynsöm. Ég skal ekki
gera þér neitt mein.“
Joan tók á öllu því sem hún átti til,
cn kraftar hennar nægðu ekki, og Doyle
hló sigri hrósandi, þegar hann fann að
hún varð máttlaus í faðmi hans.
„Svona er það betra,“ sagði hann
móður, settist í stól og dró Joan til sín.
,,Það þýðir ekkert að sýna svarta Doyle
mótþróa. En ég dáist að dugnaði þín-
um. Ég met mikils konur, sem hafa
eitthvað skap og sem þarf að temja.
Kysstu mig nú!“
Joan tók aftur að berjast gegn hon-
um og rcyndi að snúa andliti sínu
undan, til þess að forðast hin viðbjóðs-
legu blíðuatlot hans, en hann þrýsti
hinum skeggjaða munni sínum að vör-
um hennar og kyssti hana ákaft, þang-
að til Joan lá næstum við köfnun.
„Sleppið mér! mig svimar,“ snökti
hún, og Doyle varð Ijóst, að hún var
að því komin að fá yfirlið í höndunum
á honum.
„Legðu þig fyrir og fáðu þér sopa
af konjaki," sagði hann. Hann hjálp-
aði henni á fætur og inn í bakher-
bergið. „Þetta er líka sjálfri þér að
kenna, þú hefðir ekki þurft að láta
svona. Þetta líður hjá á fáum mínút-
um, þegar þú hefur jafnað þig.“
Joan settist máttlaus á rúmstokkinn
og hafði ckka af gráti. Það var eins
HEIMILISRITIÐ
57