Heimilisritið - 01.06.1951, Síða 62

liressir jng. Það er undravert hvað það
fjörgar."
Hann skenkti blikkbikar meira en
hálfan af óblönduðu konjaki og setti
fyrir Joan, sem tók eftir því, að hönd
hans var óstyrk, er hann skenkti úr
flöskunni. Því næst skenkti hann svika-
laust í sína krús og settist.
Joan lét sem hún drykki, en setti
bikarinn ósnertan á borðið aftur. Hún
titraði öll og var ákaflega hrasdd, þótt
hún reyndi eftir megni að láta ekki á
því bera. Doyle lagði hendurnar fram
á borðið og horfði glampandi augum
á hana með nærgöngulu augnaráði.
,,Þú ert yndisleg í vexti, Joan,“ sagði
hann loðmxltur eftir litla þögn. ,,Það
Hggur nærri að maður geti ekki hald-
ið sér í skefjum, ef maður bara horfir
á þig. Farðu úr jakkanum."
„Til hvers ætti ég svo sem að fara
úr jakkanum?" spurði Joan og gerði
sér upp bros til að dylja andstyggð þá
og ótta, sem hún hafði á þessum manni.
„Ég vil bara sjá, hvernig þú lítur
út, ég vil njóta þess að sjá lúnn fagra
' vöxt þinn,“ svaraði Doyle. „Ég fann
hve yndisleg þú varst þegar ég bar þig
hingað, og ég verð allur einn funi, við
það eitt að koma við þig. Þessi karl-
mannsbúningur eyðileggur alveg mynd-
ina. Farðu úr jakkanum, vina mín.“
„Ég vil helzt ekki gera það,“ mót-
mælti Joan skjálfandi af hræðslu.
„Farðu úr honum!“ endurtók Doyle.
„Gerðu mig ekki ergilegan aftur með
tepruskap þínum. Farðu úr honum segi
ég!“
Joan hlýddi af hræðslu við það, að
Doyle myndi ef t_il vill rífa jakkann af
henni með valdi. Innanundir óhreinum
og krympuðum jakkanum var hún að-
eins í þunnri silkitreyju, sem var opin
í hálsinn og féll að líkama hennar og
fór henni betur en hún kærði sig um.
„Ja, það veit sá sem allt veit, að þú
ert yndisleg,“ hrópaði Doyle og saup
hveljur. Svörtu augun í honum glóðu
af hrifningu og girnd, og hann reis til
hálfs upp í sætinu. „Hörund þitt er
eins og silki, brjóstin — en þær lín-
(i
ur ...
Hann skorti auðsjáanlega orð, til að
láta aðdáun sína í ljós, svo að hann
hallaði sér bara aftur á bak í stólnum og
horfði á Joan með brennandi augnaráði.
Joan fann sneypuroðann brenna á
kinnum sér, þegar hún mætti gráðugu
augnaráði hans. Hún lagði sig í líma
til að upphugsa eitthvað ráð, er gæti
lcitt atliygli hans frá henni.
,,Ætlið þér ekki að fá yður aftur í
glasið, Doyle?“ sagði hún og reyndi að
vera glaðleg. „Mér þykir alveg nóg um
alla þessa gullhamra yðar. Eins og þér
sjálfsagt getið skilið, líður mér ekki
vel. Þér hljótið að vera íri, þér eruð svo
mælskur, en þrátt fyrir það fáið þér
mig ekki til að tala af mér'Chélt hún
áfram, aðeins til að segja eitthvað. Hún
vissi varla, hvað hún sagði, en það stóð
henni fast í huga að reyna að halda
honum uppi með einhverju þvaðri. „Ég
lít víst hræðilega illa út eftir meðferð
yðar á mér, og ég er reglulegur ræfill
hvað líðan snertir. Munið að þér voruð
búnir að lofa því, að ég skyldi fá tíma
til að jafna mig. Ég skal gera mér far
um að vera svo snotur sem ég mögu-
lega get, yðar vegna, eftir að þér hafið
gert út af við Hilary Sterling."
(Framh. í næsta befti)
60
HEIMILISEITIÐ