Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 29

svo umhugað, og þetta var hið'
fyrsta, sem hann hafði beðið
hana um.
Þessa nótt grét hún sig í svefn.
Daginn eftir fóru Bill og Mary
í land.
„Þið verðið að koma með
bátinn klukkan átta, hvert sem
þið annars siglið“, sagði Mary.
Nikolas og Doris lofuðu að
vera stundvís.
Þau sigldu nokkuð' upp eftir
fljótinu og vörpuðu akkeri fram-
undan dálitlum skógi.
Þau eyddu deginum í að baða
sig í sólskininu og tala um fram-
tíðina.
Síðdegis sofnaði Doris og
vaknaði ekki fvrr en Nikolas
kallaði til liennar.
„Það er kominn kaffitími“.
Doris hrökk upp og fann, að
sér var kalt í þunnri baðkáp-
unni .. . það hlaut að vera áliðið.
„Hvað er klukkan?“ spurði *
hún.
Nikolas leit á klukkuna.
„Vantar kortér í átta“.
Hún var að því komin að
gráta.
„Ó, við komum of seint“.
Hann fór til að setja vélina af
stað, en hún hreyfðist ekki.
„Það var skrítið“, sagði hann.
„Eitthvað hlýtur að vera að“.
Doris horfði út fyrir borð-
stokkinn.
„Við erum strönduð“, sagði
hún reiðilega — „og þú hlýtur
að hafa vitað það. Af hverju
hefurðu ekki sagt það? Það var
nógur tími til að kalla á hjálp.
Hvað' eiga Bill og Mary nú að
gera ... við lofuðum að koma“.
„Astæðan til þess, að ég hef
ekkert sagt, er auðvitað sú, að
ég vildi ekki spilla deginum fyr-
ir okkur. Hvers vegna átti ég
líka að gera það? Það er svo
sjaldan, að við fáum að vera ein
saman. Látum Mary og Bill eiga
sig, þau sjá um sig“.
Doris hlustaði ekki á það, sem
hann sagði. Hún var önnum kaf-
in að veifa til lítils seglbáts, sem
fór framhjá, nokkuð úti á fljót-
inu. En enginn tók eftir henni.
Nikolas gekk til hennar og tók
utan um hana, en hún sleit sig
lausa.
„Slepptu mér!“ hrópaði hún
frávita. „Eg vil ekki sjá þig, þú
hefur hegðað þér lítilmannlega.
Slepptu mér!“
Hún flúði undan honum nið-
ur í klefa Mary, en hann hljóp
á eftir henni og þreif í hana.
Hún fálmaði með höndunum
á borðinu og kom við eitthvað
hart: skammbyssuna!
„Slepptu mér!“ hrópaði hún,
og þegar Nikolas sleppti henni
sem snöggvast, flúð'i hún upp á
þilfar.
Rétt i því hún kom upp, þreif
hann um öklann á henni — og
HEIMILISRITIÐ
27