Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 52

Hann sagði, að sérhver annar
ferðamaður, myndi hafa skrif-
að ávísun. Hann skoðaði seðl-
ana vandlega og bar þá upp að
birtunni. Ég er hræddur um,
að þú verðir að fara með hon-
um héðan. Hann bíður frammi
í búðinni með mönnum sínum
og Sayyid Emrah Ben. „Það
undraverðasta,11 segir Sayyid
Ben, „er það, að snerting van-
trúarmanns skuli hafa getað
gert kraftaverk og verið verk-
færi í hönd Allah, sem forðaði
honum frá að bíða mikið og til-
finnanlegt tjón.“
ENDIR

Svikahrapparnir
Sögukorn eftir Ralp Urban
Valdi ráfaði um í kringum járnbraut-
arstöðina. Herfang dagsins hafði til
þessa verið hlægilega lítið: ein budda
með fjórum krónum, gullhúðað, vísira-
laust karlmannsúr og veski með ógreidd-
um reikningum og tveimur farmiðum.
Roskinn maður með gullspangargler-
augu gekk í veg fyrir Valda og tók
ofan.
„Fyrirgefið", sagði hann, „en gætuð
þér ekki verið mér svolítið aðstoðlegur.
Ég er nefnilega alveg ókunnugur hér í
borginni og er í hræðilegum vandræð-
um, því að ég hef glatað veskinu mínu.
En af því að búið er að loka veðlánara-
búðunum leyfi ég mér að bjóða yður
tækifæriskaup. Ég er hérna með platínu-
hring með demanti —“. Maðurinn
opnaði lófann og sýndi dýrgripinn.
Valda tókst með herkjubrögðum að
leyna brosi, lézt samt hafa áhuga á
viðskiptunum og spurði án þess að skoða
hringinn nánar: „Hvað á gripurinn að
kosta“?
„Htn — ja — fimmtíu krónur hafði
ég hugsað mér“, stamaði ferðamaðurinn,
„af því ég þarf svo mjög á peningunum
að halda. Ég vildi gjaman mega kaupa
hringinn aftur seinna . . .“.
„Svo að þér eigið hringinn"? Valdi
skemmti sér ágætlega.
„Auðvitað, auðvitað“!
„Setjið þér hann þá upp“.
Ferðamaðurinn gerði það óhikað, sem
hann sá þó um leið eftir, því að hring-
urinn var alltof stór honum.
„Jæja, hver á hringinn þá í raun og
veru, þorparinn þinn“? spurði Valdi
háðslega.
Maðurinn með gullspangargleraugun
varð vandræðalegur, eða lét svo að
minnsta kosti. „Ég fann hann rétt áðan
50
HEIMILISRITIÐ