Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 58

tekt þeirra, sem úti voru. Vopnuðu
verðirnjr við hliðið voru þar enn, höll-
uðu sér upp að hliðarstólpunum og
spjölluðu við tvo félaga sína, sem sátu
þar á hækjum sínum og rcyktu pípur
sínar.
Utan girðingarinnar virtust fáir vcra
á ferli, mcira að segja í þorpi hinna
innfæddu, enda var þetta heitasti tími
dagsins, sá tími sem flestir hvíla sig.
„Ef mér tækist bara að komast fram-
hjá varðmönnunum, þá gæti ég ef til
vill sloppið burtu,“ sagði Joan við sjálfa
sig. „Doyle hefur lýst því yfir við þá
innfæddu, að ég væri tabu, svo verið
getur að þeir þori ekki að skipta sér af
því, hvað ég tek mér fyrir hendur. Ef
ég vissi, að Doyle væri dauður eða með-
vitUndarlaus, myndi ég hætta á það.“
Henni var ljóst, að jafn máttfarin
og hún var, myndi hún ekki komast
langt áfram í frumskóginum, áður en
hún gæfist upp. Þar að auki var mjög
vafasamt, hvort hún myndi yfirhöfuð
komast leiðar sinnar í gegnum hinn
þétta frumskóg. Henni varð litið til
dyranna, sem lágu frá loftkáetunni út
á húsþakið. Með nokkrum erfiðismun-
um tókst henni að lyfta upp þverslánni
og opna dyrnar. Um leið og hún steig
út á þakið, kom einn hinna innfæddu
auga á hana. Hann benti á hana og
sagði eitthvað við varðmanninn, sem
samstundis sneri sér við og starði á
hana. Jafnframt lyfti hann byssunni
ógnandi í áttina til hennar og kallaði
eitthvað, sem hún skildi auðvitað ekki.
Hún var ekki alveg viss um, hvort
hann væri að ógna henni, enda var
henni alveg sama þó svo væri. Hún
gekk út á þakbrún, leit niður og gizk-
aði á, að það myndi vera funm metrar
frá þakbrún og mður á jörð. Það væri
áhættusamt að stökkva eða láta sig falla
niður. Hún myndi aldrei komast frá
því með heila limi, og það var hvergi
hægt að klifra niður.
„Bara að ég hefði reipi eða eitthvað,
sem ég gæti búið til reipi úr,“ hugsaði
hún.
En það var hvorki reipi né neitt ann-
að, sem hægt væri að nota í sama
augnamiði, hvorki á þakinu né í loft-
kompunni. Stiginn, sem lá frá loftgat-
inu gegnum fremra herbergið, virtist
vera cjna leiðin út úr húsinu.
,,Á ég að hætta á það?“ tautaði hún.
„Eins og stendur er mér óhætt hér, en
ef þeir setja sriga upp við þakið, er
úti um mig.“
Hún sá nú, að varðmaðurinn hafði
vakið athygli á henni og að félagar
hans komu frá þorpinu í hópum. Þeir
góndu á hana og þvöðruðu hver í kapp
við annan. Einnig sá hún að varðmað-
urinn hraðaði sér inn í húsið, bersýni-
lega til þess að láta Doyle vita. Hún
flýtti sér því inn í loftherbergið aftur,
setri slána fyrir dyrnar og hlustaði. I
fyrstu heyrði hún ekkert, en svo heyrð-
ist geysilegur hávaði og Joan sá að all-
ir, sem voru innan girðingarinnar, söfn-
uðust saman við húsdyrnar.
Það var eins og allir hrópuðu og göl-
uðu hver framan í annan. Joan varð
aftur óttaslegin, meðan hún hlustaði
á þetta og vissi ekki, hvort allur þessi
hávaði stafaði af því, að þeir innfæddu
hefðu fundið Doyle dauðan, eða af ein-
hverju öðru. Hún beið og hlustaði, og
hjartað barðist í brjósti hennar af efrir-
væntingu. Eftir ljtla stund, minnkaði
56
HEIMILISRITIÐ