Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 27

Eigum við að vera heiðarleg
hvort við annað? Eigum við að
rugla saman reitum okkar með'
því ófrávíkjanlega skilyrði að
láta vara meðan vill, en skuld-
binda okkur til að fara hvort
sína leið, jafnskjótt og annað
hvort æskir þess . . . með öðrum
orðum: Vera fullkomnir félag-
ar?“
Augliti til auglitis við veru-
leikann, skildi Doris að kenning
og framkvæmd er sitt hvað.
Hún vissi, að hún myndi missa
Denis, ef hún segði nei . .. og
hana sveið sárt sú tilhugsun. En
einhver innri rödd var á allt
öðru máli, og hélt fram hennar
fulla rétti.
Hún hné grátandi útaf.
„Ég get það ekki, Denis“.
„Já, en þú sagðir —“
„Það er sama, Denis. Ég get
ekki!“ Hann strauk um hárið á
lienni.
„Þá er víst bezt, að ég komi
ekki framar? Það er óhaggan-
legt, ég gifti mig aldrei, Doris!
Heldurðu ekki að þú getir skipt
um skoðun?“
Doris hristi höfuðið og kjökr-
aði.
„Nei, Denis .. . því miður!“
MARY tók fljótt eftir, að
Denis sýndi sig ekki framar.
Henni þótti fyrir því, hún hafði
vonað, að Doris og Denis myndu
verða hamingjusöm saman, eins
og hún og Bill. En hún spurði
einskis, og Doris sagði ekkert . ..
og það leið eklci á löngu, þar til
hún tók að sjást að staðaldri í
fylgd annars manns, Nikolas
Watt.
Doris reyndi af fremsta megni
að breyta eftir hinni nýtízku
lífsreglu: Brosa — brosa —
brosa. Ekki láta neinn gruna, að
mað'ur þjáist — ekki láta á sér
sjá, að ekki sé allt í bezta gengi.
Henni tókst það vel, en hún
fékk sting í hjartað í hvert sinn,
er henni varð hugsað til Denis.
Eftir nokkra mánuði giftust
Bill og Mary og fóru burt í
nokkrar vikur — jafnframt frétti
Doris, að Denis væri farinn
heim til foreldra sinna í Broad-
land.
Hún var nú afar einmana, og
þess vegna umgekkst hún Niko-
las enn meira en áður.
Þegar leið á sumarið, skrifaði
Mary, sem eyddi hveitibrauðs-
dögunum um borð í skemmti-
skútu þeirra, að Doris skyldi
koma og vera hjá þeim um tíma
------og svo að' hún yrði ekki
of utangátta hjá þeim nýgiftu,
skyldi hún taka Nikolas með sér.
Doris og Nikolas fóru með
járnbrautarlest til Vorsham, og
þessi ferð virtist ekki tengja
þau neitt nánari böndum.
En hún gleymdi brátt hugar-
HEIMILISRITIÐ
25