Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 60

staulaðist aftur inn í húsið með hjálp
töfralæknisins og fleiri.
Fyrst var ekkert að heyra, en svo
fór Joan að heyra mannamál. Hún
þekkti háværan málróm Doyles, en gat
ekki greint, hvað hann sagði. Aftur
varð þögn, en svo sá hún þá innfæddu
tínast út úr húsinu og flýta sér í átt-
ina tjl þorps síns, æsta og masandi.
Aðeins varðmennirnir urðu eftir og
tóku sér stöðu við hliðið, þeir virtust
líta minna eftir hliðinu en þakinu. Joan
hugleiddi, hvort þeir myndu skjóta á
hana, ef hún vogaði sér aftur út á þak-
ið, og ennfremur hvaða skipanir Doyle
hefði gefið mönnum sínum.
Hún var þreytt og illa til reika og
settist eftir litla stund á gólfið, studdi
olnbogunum á hné sér, huldi höfuðið í
höndum sér og reyndi að vera hugrökk.
Hún hefði getað grátið af þreytu og
angist.
„Ég verð að halda hugrekkinu," sagði
hún við sjálfa sig. ,,Ef Doyle er svo
illa farinn, sem allt bendir til, getur
hann ekki gert mér mein. Að vísu get-
ur hann skotið mig, ef ég voga mér
niður, og varðmaðurinn við hliðið cinn-
ig, ef ég reyni að flýja. Ég ætla að gera
tilraun til að sleppa þegar dimmir, og
ef það misheppnast fyrirfer ég mér,
hvemig sem ég á annars að fara að
því.“
Allt var undir því komið, hvort Doyle
væri alvarlega særður eða ekki; og hvaða
fyrirskipanir hann hefði gefið mönn-
um sínum með tilliti til hennar. Hætta
gat einnig verið á því, að hinir inn-
fæddu gerðu tilraun til að ná henni á
sitt vald aftur, ef Doyle væri mikið
særður. Það voru ákaflega litlar líkur
58
til þess að hún slyppi í burtu. Áður en
varði náði alger sljóleiki tökum á henni,
þar sem hún húkti rytjuleg og full ör-
væntingar þarna uppi í klefanum.
Það leið að kvöldi. Hún rétti úr sér
og stóð á fætur. Hún sá að það skein
ljós upp í gegnum rifurnar á lofthler-
anum og hún heyrði mannamál í her-
berginu niðri. Það var bersýnilega of
snemmt að gera tilraun til að sleppa
þá leiðina. Hún opnaði dyrnar og horfði
niður. Það var svartamyrkur og ekkert
hægt að sjá, en hún heyrði fótatak
fyrir neðan, sem benti til þess að þeir
innfæddu væm á verði kringum húsið.
„Það er vonlaust," tautaði Joan í ör-
væntingu sinni. „Ég er fangi.“
Henni kom til hugar að kasta sér
niður af þakinu og binda enda á allt,
það var aðeins óttinn við það, að hún
myndi ekki hálsbrotna, heldur aðeins
slasast, sem aftraði henni frá því að
velja þessa leið. Meðan hún stóð og
hugsaði sig um, heyrði hún barið upp
í loftshlerann og hljóp inn í loftkomp-
una, tjl að vita hvað um væri að vera.
„Halló, litli djöfull þama uppi, heyr-
irðu til mín?“ kallaði Doyle. „Komdu
niður og biddu fyrirgefningar, þá skal
ég fyrirgefa þér að þú brauzt flöskuna
á höfðinu á mér.“
Joan svaraði ekki og Doyle lamdi í
hlerann aftur og kallaði enn hærra:
„Opnaðu hlerann og komdu niður,
annars hlýturðu verra af. Ég skal kenna
þér hvað það þýðir að slá herra sinn,
því það er ég. Þér er væntalega ljóst,
að við emm á Muava. Komdu niður,
annars flengi ég þig. Ég skal þröngva
til til að horfa á, þegar þinn kæri Hilary
Sterling verður brytjaður í spað. Ég
HEIMILISRITIÐ