Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 8

um koss á kinnina. Hann saup
hveljur af undrun og starði á
hana opnum munni og höfuðið
skalf eins og á gamalmenni. Og
hann fann angan úr hári hennar
og snertingu varanna lengi á
eftir. . ..
Þú ert dásamlegur, sagði hún
og dansaði um skrifstofuna. Það
var eins og allur líkami hennar
hefði verið leystur úr álögum,
mjaðmimar titruðu af lífi,
brjóstin hófust, vanginn roðn-
aði, varirnar sprungu út eins og
rósir og hárið fékk nýjan töfra-
blæ.
Hva, hva, stamaði hann ...
hversvegna læturðu svona
manneskja. ... ?
Ég hef aldrei í lífinu verið
svona kát, sagði hún, drottinn
minn, að þér skyldi detta þetta
í hug.
Detta hvað í hug?
Að reka mig maður — ég sem
hef alltaf verið að' liugsa um að
segja upp, en ekki þorað það
vegna mömmu. .. . Ó, og komið
vor, komið sumar. Nú getur hún
ekkert sagt og ég fer upp í sveit.
Jæja, ég er feginn því að þú
tekur þessu svona, sagði hann,
en hann var ekki eins feginn og
hann vildi vera láta, það var
engu líkara en hann fyndi til
vonbrigða. Hann hafði hugsað
sér að hughreysta hana, taka
þátt í áfallinu, styrkja hana í
raunum. ...
Geturðu ímyndað þér, sagði
hún uppljómuð, hótelið stendur
í skógarrjóðri!
Hvaðá hótel?
Hún svaraði ekki, en hljóp að
símanum. Hann hristi höfuðið
og sneri sér að dagbókinni.
Gústa, sæl og bless, hvað held-
urðu, allt leikur í lyndi, já, það
er búið að segja viér upp. Já-já-
já. . .. Sagðirðu ekki að hótelið
væri í skógarrjóðri? Ó, mikið
hlakka ég til.
ENDIR

NÝTÍZKU VEIÐISAGA
Tveir sportveiðimenn sátu sinn hvorum megin við Spreefljótið með
veiðistengur sínar. Sá sem sat á bakkanum Vesturveldamegin dró hvern
fiskinn á fætur öðrum, en maðurinn á rússneska bakkanum varð hins-
vegar ekki var. Að lokum varð hann gramur og æpti: „Hvernig í fjand-
anum ferðu að því að veiða svona marga, en ég fæ ekki bröndu?“
„Það hefur eðlilegar orsakir," sagði veiðimaðurinn á vestri bakkanum.
„Hérna megin eru fiskarnir ekki hræddir við að opna munninn."
6
HEIMILISRITIÐ