Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 61

skal kenna þér . ..“
Vegna þess hvað Doyle var í slæmu
ásigkomulagi og æstur missti hann fót-
festu x stiganum og skall niður á gólf.
Eftir litla stund heyrði hún hann senda
frá sér slíkan straum af blóts- og
skammaryrðum, að fullgildur sjómaður
hefði roðnað við að heyra það.
„Mér þykir leitt að ég skyldi ekki
drepa yður með flöskunni!" hrópaði
Joan, æst yfir hinu andstyggilega orð-
bragði hans.
„Jæja, þú ert þá ekki mállaus,“ hróp-
aði Doyle upp til hennar. „Heyrðu mig
nú, Joan. Hvers vegna geturðu ekki
tekið hlutunum skynsamlega? Þú get-
ur ekki sloppið út, og ég get svelt þig
þangað til þú lætur undan. Þú færð
hvorki mat né drykk, fyrr en þú kem-
ur niður og biður fyrirgefningar."
„Ég vildi heldur deyja.“ svaraði Joan.
„Nei, vertu alveg viss um að þú
munt hvorki deyja af sulti né þorsta,"
hrópaði Doyle. „Snemma í fyrramálið
næ ég í þig, og svo skal ég taka að mér
að temja þig. Ég hef sett þá innfæddu
í vinnu við að smíða stiga, til að kom-
ast upp á þakið, og þá brjóta þeir upp
dyrnar á kompunni þarna uppi. Það er
hyggilegast fyrir þig að koma strax nið-
ur og gefast upp. Láttu þér ekki koma
til hugar að stökkva niður af þakbrún-
inni, því ég hef memi á verði allt í
kringum húsið. Ef mig svimaði ekki
svona eftir höggið, sem þú gafst mér,
myndi ég koma strax og berja upp hler-
ann með öxi. Ég ræð þér til að koma
nú niður, Joan, í staðinn fyrir að láta
negrana draga þig hingað niður á morg-
un. Komdu nú góða mín — hér er mat-
ur.“
Joan beit saman vörunum og svaraði
ekki. Litlu síðar heyrði hún, að Doyle
sparkaði í hvað sem fyrir var niðri og
bölvaði hástöfum.
„Vertu þá kyrr þama uppi! “ hrópaði
hann að lokum. „Þú verður kannske
viðráðanlegri, eftir að þú hefur legið
heila nótt á hörðum fjölum þama uppi,
án þess að fá vott eða þurrt, skjátan
þín. Ég skal kenna þér betri siði, telpa
mín.“
Joan svaraði ekki. Hún stóð full eft-
irvæntingar og neri saman höndunum
af örvæntingu. Hún sá að kringumstæð-
ur hennar voru fullkomlega vonlausar,
en hún gat alls ekki fengið sig til að
gefast upp og biðjast vægðar. Henni
flaug í hug að láta sem hún gæfist
upp. Ef til vill tækist henni með því
móti að ná skammbyssu hans, meðan
hann svæfi. Þá gæti hún þó að minnsta
kosti skotið sig, ef engin leið væri önn-
ur.
„Þetta er eina tækifæri mitt,“ hugs-
aði hún. „Ég ætla að læðast niður, þeg-
ar ég er viss um að hann muni vera
sofnaður, og reyna að ná í byssuna. Ef
það mistekst, er engu að tapa fynr mig,
því að öllu verður hvort sem er lokið á
morgun, þegar þeir innfæddu komast
hér upp á þakið.“
Hún settist aftur, eftir að hiín hafði
opnað kýraugun til þess að fá ferskt
loft, því henni þótri loftið hér uppi
kæfandi. Hún heyrði glamra í diskum
niðrj og réði af því, að Doyle væri að
borða kvöldmat.
Litlu síðar fann hún tóbaksreykjar-
lykt upp í gegnum rifumar í gólfinu
og langaði þá í sígarettu.
Loftið virtist verða þyngra og mollu-
HEIMILISRITIÐ
59