Heimilisritið - 01.07.1951, Blaðsíða 59

hávaðinn, og nokkru síðar sá hún heil-
an tug innfæddra, undir forustu varð-
mannsins, bera Doyle á milli sín í átt-
ina að hliðinu.
Joan hélt í fyrstu, að Doyle væri
dauður, því andlit hans var allt blóði
stokkið. Munnur hans gapti viðbjóðs-
lega, og hinir löngu handleggir hans,
héngu máttlausir niður með síðunum,
svo að fægðar neglur hans drógust við
jörðina, er hinir innfæddu héldu af stað
með hann.
„Eg hef drepjð hann,“ hvíslaði Joan
og dró djúpt andann. En um leið og
hún sagði þctta, tók Doyle að bæra á
sér í höndum hinna innfæddu, opnaði
augun og fór að strcitast á móti þcini
eins og hann vildi losna.
Þcir innfæddu flýttu sér að Icggja
hann frá sér á grasið, og einn þeirra
tók á rás í áttina til þorpsins, eftir skip-
un varðmannsins. Doyle tók um höfuð
sitt, þurrkaði blóðið úr augum sér og
leit ringlaður og undrandi í kringum
ö ö Ö
sig, cins og maður, sem er að vakna
aftur til meðvitundar. Það var bersýni-
lcgt að hann hcimtaði vatn, því cinn
hinna innfæddu þaut af stað og kom
eftir augnablik með vatnsílát. Doylc
svolgraði fyrst í sig nokkra sopa og
hellti síðan afganginum yfir hatisinn
á sér.
Þetta virtjst hrcssa hann, því hann
brölti upp í sitjandi stcllingu, þurrkaði
sér í framan, leit í kringum sig og ruddi
úr sér straumi af formælingum, svo að
Joan flýtti sér að loka glugganum til
þess að heyra ekki meira af þcssu hræði-
lcga orðbragði. Doylc rcyndi að staulast
á fætur, en það var honum bcrsýnilega
um mcgn, því hann féll saman aftur,
og augnabliki síðar kom sendimaðurinn
frá þorpinu, og með honum gamall og
Ijótur maður með mjög tatóvcrað and-
lit og hræðilegt höfuðskraut.
Þcssi gamli maður var skottulæknir
ættflokksins og tók án frekari umsvifa
að fást við höfuð Doyles. Hann baðaði
það, klippti hárið hér og þar, hellti
smyrslum í sárin og batt síðan um þau.
Svipur Doylcs var heldur óheillavæn-
legur, og hann hélt áfram að blóta og
ragna meðan á aðgerðinni stóð. Smám
saman róaðist hann þó og svo leit út
sem hann beindi einhverjum spurning-
um að varðmanninum, því að maðurinn
benti upp á húsþakið. Doyle lcit þang-
að, en Joan hopaði ósjálfrátt til baka
án þess að detta í hug, að semiilega
gæti hann alls ekki séð hana. Hún
fékk hjartslátt af hræðslu, þegar hún
sá nokkra innfædda flýta sér hcim að
húsdyrunum.
Andartaki síðar heyrði hún að gengið
var hratt upp stigann og svo lamið af
afli upp í hlcrann, cins og einhver væri
að reyna að opna hann. Hún hljóðaði
dálítið upp yfir sjg, lagðist á hnén og
hélt af öllu afli um iokuna, sem lokaði
hlemmnum, þangað til henni var ljóst
að þetta var kjánalegt, því að lokan
var föst og örugg og hlerinn rekinn
saman úr þykkum plönkum, scm crfitt
myndi vcrða að brjótast í gegnum að
neðan.
Ef hinir innfæddu hcfðu ckki stiga
eða eitthvað annað, sem þeir gætu not-
að til að komast upp á þakbrúnina, sá
Joan að þarna gæti hún verið örugg í
bráð. Hún stóð því upp, er höggin á
hlerann hættu og fór aftur að horfa út
um gluggana. Hún sá nú að Doyle
HEIMILISRITIÐ
57