Heimilisritið - 01.06.1952, Síða 4

Reinhardt Reinhardts:
Manstu ?
/
Manstu’ er við leiddumst
um glitblómagrund,
í gullrauðu b.oöldsólar sk.ini ?
ÞaÖ glampaÓi á voga
og silfurblá sund.
Við sefgrœnar eyjar
sig hjúfraði’ í blund
aldan sem ástmœr hjá vini.
II
Saman við gengum
í sólvermdum lundi’,
er sunna við bláfjöllin minntist.
Ört sló þitt hjarta,
og heit Var þin mund,
þú hneigst mér að barmi,
allt gleymdist um stund.
Unaði ástar ég þjynntist.
III
BlíS Var þín rödd
eins og bárunnar Ijóð,
bros þitt sem kvölds\inið rjóða.
Blá Voru augu þín,
ástríka fljóÖ,
sem úthafið djúpa
og stjarnanna slóð,
dreymin sem húmkvöldið hljoða.
IV
Minningin Veþur mér
harmblíðan hljóm,
er húmar um strendur og Voga
Fölnuð er œsl^an
og fölt er það blóm,
sem forðum þú gafst mér
við bylgjunnar óm,
og deyjandi dagsólarloga.
2
HEIMILISRITIÐ