Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 9

fjarlægðumst hvort annað þegar
árin liðu og skapgerð okkar varð
fastmótaðri. Að lokum kom svo
að því, að móðir hennar fyrir-
bauð henni að umgangast mig,
því ég væri trúlaus. Hugrún,
sem vegna trúar sinnar var al-
gjörlega undir móður sína gef-
in, skýrði mér eitt sinn frá þessu*
Við eigum ekki lengur sam-
leið, Bráinn, sagði hún. Það er
ekki til neins fyrir okkur að halda
vinskap okkar við. Það verður
aðeins til þess að gera allt erfið-
ara og sársaukafyllra. — Það
blikuðu tár í augum hennar og
varir hennar titruðu. — Ég reyndi
af öllum mætti að berjast gegn
þessu, en það varð árangurs-
laust. Móðir hennar 'hafði talið
henni trú um, að ég ætti mér
engrar sáluhjálparvon og ekki
væri til neins að reyna að leiða
mig á rétta braut í trúmálum, ég
væri alveg á valdi hins illa!
Já, svona var nú það, dreng.
ur minn. Þetta varð endir hins
fyrsta þáttar á leiksviði lífs
mins.---------Svo liðu dagar og
ár. Sólin hélt áfram paðreim
sinn. Fuglarnir komu og fóru.
Grá hár féllu einsog snjóflyks-
ur Á vangaskegg föður míns, og
vinnulúnar hendur móður minn-
ar krepptust meira.
Heyrðu, þar sem báran brotn-
ar kemur vik í ströndina. Allt
skilur för sín eftir sig. ... Jæja,
loks giftist Hugrún. Hún giftist
ungum og nývígðum presti úr
sveitinni okkar. Það var vafa-
laust allt að undirlagi móður
hennar. Já, þetta er sama gamla
sagan, sem allir þekkja. Saga
hinnar óendurgoldnu ástar, sem
svo mikið er til af í heiminum.
Og sjálfsagt er það ekkert und-
arlegt þó mér yrði lífið lítils-
virði við giftinguna. Hvað gat ég
svo sem annað gert en að
aumkva þetta líf, sem mér hafði
verið gefið?
GAMLI MAÐURINN hallaði
sér upp að vélinni og lét vinstri
handlegginn hvíla á borði henn-
ar. Höndin var tekin af um úln-
liðinn. Hann var orðinn lítið eitt
ákafari við frásögnina og augu
hans skærari en þau höfðu ver-
ið áður.
Hinn smái depill mannlífsins
hélt áfram að snúast inni í hin-
um óravíða hring eilífðarinnar
og hlaða utan á sig árunum. En
svo var það eitt sinn, að ég fékk
boð frá prestinum í sveitinni.
Ég var beðinn að koma þangað
að vori og gerast kaupamaður
hjá ungu prestshjónunum. Það
fylgdi kveðja boðunum. Ég hafði
svosem nóg að gera heima á
býli foreldra minna, en ég fór
samt.
JÚNÍ, 1952
7